بررسی مقاومت خراش در نانوکامپوزیت پلی پروپیلن

پلی پروپلین از نظر خواص مکانیکی یک پلاستیک مهندسی نیست. از ضعف های آن وجود خزش ، تحمل دمایی کم و مقاومت ضعیف ابعادی می باشد. ولی درکنار این ، قیمت کم و فرایند پذیری آسان اهمیت پلی پروپلین را چندین برابر و آن را یکی از مصرف ترین پلاستیک ها کرده است . یکی از صنایع مصرف کننده ی پلی پروپلین صنعت خودرو است و خراش پذیری یکی از چالش های این پلاستیک برای خودروسازها می باشد که امروزه نانوکامپوزیت ها راه حل مناسبی را پیش روی خودروسازها قرار داده است. در تحقیق پیش رو ابتدا امیزه پلی پروپلین / اورگانوکلی / سازگار کننده با استفاده از دستگاه اختلاط درونی تهیه شد. سپس با استفاده از دستگاه خراش، خطوط خراش بر روی ورق های تهیه شده از آمیزه، ایجاد شد. جهت بررسی خراش پذیری عکس SEM از نمونه ها گرفتهشد و وضوح و عمل خراش مورد مقایسه قرار گرفت و جهت بررسی میزان کریستالینیتی نمودار DSC نمونه ها تعیین گردید. در کنار این، با استفاده از تکنیک XRD فاصله لایه های اورگانوکلی قبل و بعد از اختلاط بررسی شد. خواص مکانیکی نمونه ها از قبیل خواص کششی و خمشی، مقاومت به ضربه نیز جهت تکمیل مطالعات، مورد بررسی قرار گرفت. در نهایت نتایج حاصله برای نانوکامپوزیت پلی پروپلین تحلیل شد که بیانگر بهبود خواص سطح پلی پرپلین با مصرف 5 درصد ارگانوکلی و 8 درصد سازگار کننده در آمیزه میباشد.

کلیدواژه ها:

نانوکامپوزیت ، پلی پروپلین ، خراش پذیری