بررسی بافت مسکونی مناطق حاشیه نشین از دیدگاه آسیب شناسی اجتماعی

در جهان امروز ، پدیده حاشیه نشینی و اسکان غیررسمی درمادر شهرها و کلانشهرها امری اجتناب ناپذیر و از جمله چالشهای فرا روی مدیریت شهری است. آهنگ شتابان مهاجرتهای بیرویه از روستا به شهر، علاوه بر دامن زدن به نابسامانی های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، حاشیه نشینی شهری را نیز پدید آورد. در واقع فقر روستایی به فقر شهری با کلیه محرومیتهای آن تغییر مکان میدهد. شتاب گرفتن مهاجرتهای داخلی و افزایش سریع جمعیت شهرها ، به پیدایش صورتهای گوناگون حاشیه نشینی در داخل محدوده و خارج از محدوههای شهری و نیز در بافتهای انحطاط یافته و فقیرنشین شهرهای بزرگ میانجامد. در محلات حاشیه نشین نرخ جرایم و بزهکاری به علت تراکم بالای جمعیت، فقر فزاینده، شکستگی ساختارها و ایجاد گسستها اجتماعی، تضعیف پیوندهای اجتماعی و همچنین رهاییافراد از فشار افکار عمومی و کنترل رسمی ، بالا ارزیابی میشود. در واقع می توان اظهار داشت که نسبت معنیداری بین حاشیه نشینی سکونتگاههای غیررسمی با جرم و آسیبهای اجتماعی وجود داشته و مناطق حاشیه نشین به مثابه جزیرههای آسیب زای شهری، از منابع اصلی جرم و بزهکاری به شمار میآیند. در پژوهش و طرح حاضر از یک روش ترکیبی که حاصل ترکیب راهبرد نمونه موردی،تجربی و همبستگی می باشد به فراخور موضوع بهره گیری شده است. در نهایت سعی بر آن است ضمن بررسی منطقه ی حاشیه نشین شهر اهواز منبع آب و شناسایی آسیب های اجماعی ناشی از آن،به طراحی مقلوب جهت کاهش آسیب های مذکور و در نتیجه ساماندهی بافت مسکونی منطقه ی مورد نظر منطقه دست یافت.

کلیدواژه ها:

مناطق حاشیه نشین ، بافت مسکونی ، آسیب اجتماعی ، حاشیه نشینی در شهر اهواز ، شهر اهواز