مروری بر روش های مسیریابی بهینه عوارض خطی در مدل رستری

با توجه به وسعت کشور، پراکندگی مراکز جمعیتی و فواصل زیاد بین قطبهای تولید و مصرف در کشور، توسعه زیرساخت های خطی به عنوان ضرورتی حیاتی مطرح است. مهمترین و اساسیترین مراحل مطالعاتی در مسیریابی، موضوع طراحی مسیر اولیه، یا مطالعات فاز صفر است اما امروزه به یقین مشخص شده است که عدم توجه به پیامدهای زیست محیطی طرحهای توسعه باعث به هدر رفتن منابع سرزمینی و ایجاد فاجعههای زیست محیطی میشود که اینکاملأ مغایر با نگرش جدیدی است که از دهه 1791 با عنوان توسعه پایدار، در بین مجامع مرتبط مطرح و الگوی عمل بوده است. به همین دلیل تعیین مسیر بهینه عوارض خطی نظیر جاده، خطوط انتقال نفت، گاز، آب و برق بعنوان زیر ساخت های توسعه در هر کشور از اهمیت ویژه ای برخوردارند. مسیریابی بهینه ی عوارض خطی از مسایل امنیتی ملیو استراتژیکی دربالاترین سطح آغاز شده و تا مسایل اقتصادی، فنی و اجرایی در سطوح عملیاتی و موضوعات کیفی مانند مسائل زیست محیطی گسترش می یابند. از آنجایی که در اغلب مسیرهای طراحی شده تمامی ملاحظات فنی ومهندسی، اقتصادی و زیست محیطی لحاظ نمی شود بنابراین بکارگیری تکنیک های نوین از قبیل GIS ، سنجش از دور و هوش مصنوعی برای نیل به این هدف ضرورت دارد. هدف اصلی از این مقاله ارائه روش های مسیریابی بهینه در مدل رستری و بررسی نقاط ضعف و قوت آنها می باشد

کلیدواژه ها:

مسیریابی بهینه ، عوارض خطی ، GIS و سنجش از دور ، هوش مصنوعی