مرمت ابنیه، ارزش های مرتبط با هویت فرهنگی

بین تجربه های معماری معاصر و شناخت تجربه های گذشته پیوند تنگاتنگی وجود دارد ، و اندیشه هایی که از گذشته برجای مانده تا جلوه گر سال ها فرهنگ و تمدن باشد. هنر معماری از سابقه ای کهن برخوردار است و در هر زمان دست های توانا و ذوق مردم هنر دوست، پدیده هایی شگرف بوجود آورده که پاره ای از این آثار در گوشه و کنار جهان در قامتهای استوار برجای مانده است. خانه ها،مساجد، بازار، کخ ها، کاروانسرا ها و عبادت گاه های باشکوه، خود نمادی از این توانایی و هنر در جهان محسوب می شوند. اما خانه ها به علت عدم توانایی مالی در مواردی عدم توجه به نکات کلی زودتر از سایر ابنیه رو به تخریب رفته اند. و از جهت دیگر اصولساختمان سازی بنا های مسکونی دارای زمانی متغییر بوده که اثر آن در هر زمان انگیزه ی خانه های مدرن و باب روز را در فکرسازندگان به وجود آورده است و این امر سبب از بین رفتن خانه ها و به تدریج بافت سنتی شد. پس از انقلاب صنعتی در اروپا و شکل گیری حرکتی جدید در تمامی علوم از جمله معماری و شهرسازی، صاحب نظران این رشته دچار حس نوستالژیک نسبت به آثاریشدند که از پیشینیان برجای مانده بود و کم کم بر اثر بی توجهی و یاتخریب، جای خالی آن ها در زندگی ماشینی احساس می شد. ازاین رو معماران و نظریه پردازانی تحت تاثیر منشور ها و قطعنامه ها ی بین المللی نظریات خودرا در این باب بیان کرده و تاریخ مرمت و معماری را دگرگون ساختند. نظریه پردازانی چون لودوک، جان راسکین، بلترامی، کامیلو سیت و تعداد زیادی که علاقه های خود نسبت به مرمت ابنیه و بافت های سنتی را به جهانیان ارائه نمودند

کلیدواژه ها:

ابنیه ، مرمت ، نظریه پردازان