معاصرسازی فن آوری های بومی در ساختمان با رویکرد توسعه پایدار

در بحث توسعه پایدار و به طبع آن معماری پایدار اینکه هر ساختمان باید بستر و محیط طبیعی پیرامون خود تعامل داشته باشد به امری بدیهی مبدل شده است. قسمت بحث برانگیز و مورد توجه این امر چگونگی برقراری تعامل و نوع تدابیر در نظر گرفته شده می باشد. این درست همان مطلبی است که سال ها پیش ساکنین این مرز و بوم با مهارتی ویژه از آن بهره جسته انداند و با اجرای فنون و قواعد خاص درزمینه استفاده بهینه از انرژی ها و منابع طبیعی به خصوص خورشید و باد و هماهنگی با اقلیم از آن استفاده کرده اند و امروزه با سهل انگاری به ورطه نابودی و فراموشی کشانده شده است. این تدابیر، نه تنها در زمینه های زیست محیطی بلکه در ابعاد دیگر پایداری چون ابعاد اجتماعیو اقتصادی نیز مشهود است.باتوجه به رشدتکنولوژی وشهرنشینان دیگرمانندگذشته وبه روشهای سنتی نمیتوانیم بناهای معماری خلق کنیمچون هم نیازماازفضای معماری عوض شده اندوهم روشهای ساخت سنتی پاسخگونیستندامامی توان باتوجه به فناوری های نوین معماری بومی رابه زبان امروزی ترجمه وتبدیل کرد .هدف پژوهش حاضر بیان و شناخت و تحلیل کالبدی معماری بومی ایران به عنوان الگویی از سبکزندگی متناظر با مفهوم توسعه توسعه پایدار می باشد و در نتیجه،میتوان اینگونه بیان نمود که یکی از راهکارهای بالا بردن کیفیت مساکن امروز تجدیدنظر در تکنیک های ساخت و ساز و معاصرسازی فن آوری های بومی می باشد.

کلیدواژه ها:

فناوری بومی ، توسعه پایدار ، معاصرسازی ، ارزشهای بومی