الگوی شهری موجود و مقایسه ان با الگوی ایرانی - اسلامی با تاکید بر اصل توحید و تکثر در معماری و شهرسازی

الگوی اسلامی ایرانی در معماری و شهرسازی، ریشه ای به درازای تاریخ ایران بعد از ورود اسلام دارد. توحید و یکتاپرستی ایرانیان عصر ساسانی با مکتب رحمانی و مساوات گرایانه اسلامی امیخته گشت و به جامعه طبقاتی و شاهنشاهی پایان داد. نظامی که برای قرن ها تحرک اجتماعی را مسدود و ثروت و قدرت را در کانون های معدودی متمرکز و عموم مردم را محروم ساخته بود به یکباره فرو ریخت و آرمان های اسلامی با تکیه بر آموزه های اسمانی، راه را برای ابراز وجود همه طبقات و گروه های شهری فراهم ساخت. ایرانیان ، اسلام را پذیرفتند. و در ترکیب با تمدن و فرهنگ ایرانی به آن غنای فراوان بخشیدند. در دامان چنین الگویی از زندگی بود که شهرهای بزرگ و آباد همچون مرو، طوس، زرنج، بخارا و ری خوش درخشیدند و عالمان و شاعرانی بزرگ چون رودکی، جامی ابن سینا ابوریحان و... در ایران اسلامی پرورش و بالندگی یافتند. بنابراین شیوه و الگویی جدید با عنوان الگوی ایرانی اسلامی شکل گرفت و تا دوران ظهور مدرنیسم نیز ادامه داشت. این الگو با ورود مدرنیسم به کشور با چالش های اساسی رو به رو گشت با این وجود در سال های اخیر مورد توجه قرار گرفته است روش تحقیق در این مقاله، توصیفی و تحلیلی و از جمع آوری کتابخانه ای استفاده شده است. نتایج نشان می دهد مهم ترین اصل زندگی بشر (توحید) در الگوی اسلامی ایرانی به مراتب نمایان تر از الجگوهای شهری موجود در دوره معاصر است

کلیدواژه ها:

معماری ، توحید ، الگوی اسلامی ایرانی ، شهر ، مکتب اصفهان