بررسی کیفیت مخزنی سازند شوریجه در میدان گازی گنبدلی، شرق کپه داغ

فرآیندهای دیاژنزی، عموماً به عنوان اصلی ترین عوامل کنترل کننده کیفیت مخازن ماسه سنگی به حساب می آیند. در این مقاله، تغییرات شیمیایی دیاژنز شامل گسترش کانی های رسی برجا و سیمان شدگی سازند آواری شوریجه به سن کرتاسه تحتانی، با بررسی های آزمایشگاهی 76 نمونه مغزه در دو چاه تولیدی و خشک میدان گنبدلی مطالعه شد. نتایج آنالیزهای دستگاهی از قبیل طیف سنجی پراش پرتو ایکس، طیفسنجی فلورسانس پرتو ایکس، میکروسکوپ الکترونی و میکروسکوپ پلاریزان، مجموعاً نشان داد کانی های رسی برجا در این دو چاه به ترتیب فراوانی ایلیت، کلریت غنی از منیزیم، کائولینیت و تنها در چند نمونه گلوکونیت، مونت موریلونیت و کانی رسی مخلوط لایه از انواع ایلیت- مونت موریلونیت و کلریت- مونت موریلونیت میباشد که میزان متوسط هریک از آنها، در چاه خشک به مراتب از چاه تولیدی بیشتر است. این کانی ها در چاه تولیدی با الگوی ساختاری و پراکنده (از انواع پرکننده و پوشش دهنده بین منافذ) و در چاه خشک با الگوهای ساختاری، پراکنده (از انواع پرکننده، پوشش دهنده و پل زننده بین منافذ) و نواری توزیع شده اند. سیمان های پرکننده منافذ از نوع سولفاتی (انهیدریت)، کربناتی (کلسیت و دولومیت)، اکسید آهن (هماتیت) و سیمان های جانشینی از نوع کانی های رسی (ایلیت، کائولینیت، کلریت منیزیم دار و در برخی نمونه ها مونت موریلونیت) است. میزان سیمان شدگی چاه تولیدی اندک است و در اعماق مختلف چاه خشک متغیر است و در مواردی به حدی است که سازند کیفیت مخرنی خود را به کلی از دست داده است.

کلیدواژه ها:

سازند شوریجه ، میدان گنبدلی ، کپه داغ ، کیفیت مخزنی ، کانی های رسی ، سیمان شدگی مخازن