مقاومت ژنوتیپ های گلرنگ به پوسیدگی و بوت همیری پیتیومی در شرایط مزرعه

این مطالعه با هدف پاسخ گویی به سؤالاتی در زمینه امکان یافتن منابع ژنتیکی مقاومت نسبت به بیماری مرگ گیاهچه در گلرنگ صورت گرفت. آزمایش در آزمایشگاه بیمار یشناسی و مزرعه تحقیقاتی دانشکده علوم کشاورزی دانشگاه علوم کشاورزی و مناب عطبیعی گرگان در سال 1387 انجام شد. آزمایش به صورت طرح کرت های خرد شده که در آن دو سطح بستر کشت (خاک استریل و خاک تلقیح شده با عامل بیماریزا) به عنوان فاکتور اصلی و هفت ژنوتیپ گلرنگ به عنوان فاکتور فرعی بود، با چهار تکرار صورت گرفت. به منظور تلقیح آلودگی از کشت پراگنه های قارچ در ماسه استریل شده همراه با سوسپانسیون زئوسپور قارچ با غلظت 105 زئوسپور در هر میلی لیتر استفاده گردید. صفات مورد بررسی شامل درصد سبزشدن، سرعت سبزشدن، درصد افراد از دست رفته و درصد گیاهچه های مقاوم در محیط آلوده بودند. طبق نتایج به دست آمده اختلاف بین ژنوتیپ ها از نظر هر سه خصوصیت مورد بررسی معنی دار بود. دو بستر آلوده و استریل از لحاظ آماری معنی دار نبوده است. بیشترین درصد و سرعت سبز شدن متعلق به ژنوتیپ های LRW-55-255 بود. ژنوتیپ LRW-55-255 با 98/36 درصد مقاوم ترین و Aceteria با 86/13 حساس ترین ژنوتیپ مورد بررسی بود. کمترین تعداد افراد از دست رفته در خاک آلوده مربوط به ژنوتیپ LRW-55-255 بود. به طور کلی از نتایج این مطالعه م یتوان استنباط نمود که شدت آلودگی در شرایط مزرعه چندان بالا نیست و تنوع ژنوتیپی قابل توجهی بین مواد مورد مطالعه به چشم نمی خورد

کلیدواژه ها:

بذر ، درصد سبز شدن ، حساسیت ، Pythium ultimum