بررسی امکان مقاوم‌سازی بذر قبل از کاشت تحت تنش خشکی

برای فائق آمدن بر مشکل خشکی و تاثیر آن بر کاهش تولید، می‌توان به دنبال بهبود و توسعه مقاومت به خشکی در این گیاهان بود. تیمار نمودن بذر قبل از کاشت با ترکیبات شیمیایی و قرار دادن آن در دوره‌های آبدهی متناوب می‌تواند یک نوع سازگاری تدریجی در برابر خشکی برای گیاه فراهم نماید. در این پژوهش به منظور تعیین بهترین روش مقاوم‌سازی بذرها به تنش خشکی، آزمایشی در قالب طرح اسپلیت اسپلیت پلات انجام شد. تیمار اصلی شامل 4 سطح تنش خشکی (100%FC, 75%FC, 50%FC, 25%FC) و تیمار فرعی شامل چهارگونه لگوم Trigonella foemum, Onobrychis sativa, villosa vicia و Lens culinaris و تیمار فرعی فرعی شامل روشهای مقاوم‌سازی در پنج سطح (سولفات مس، سولفات روی، محلول بر، شاهد و خیس و خشک کردن متناوب) در نظر گرفته شد. صفات مورد ارزیابی شامل طول ریشه، طول ساقه، وزن‌تر ریشه و وزن‌تر ساقه بود. برای اکثر شاخص‌ها، تفاوت معنی‌داری بین تیمارهای مقاوم‌سازی نسبت به شاهد دیده شد. نتایج نشان داد که از بین روش‌های مقاوم‌سازی، تیمار خیس و خشک کردن به طور نسبی برای اکثر شاخص‌ها اثر مثبت داشته بویژه در جنس Trigonella این تاثیر بیشتر بوده است. با مقایسه میانگین تیمارهای اعمال شده مشخص گردید که از نظر مقاومت به خشکی به ترتیب جنس‌های Trigonella, Onobrychis, Vicia و Lens در پتانسیل‌های مختلف اسمزی و روش‌های مقاوم‌سازی از رشد بهتری برخوردار بودند. همچنین تیمارهای سولفات مس، محلول بر و سولفات روی به ترتیب در ایجاد سازگاری تدریجی بذور به تنش خشکی مؤثر بوده‌اند.

کلیدواژه ها:

تنش خشکی ، مقاوم‌سازی بذر ، Vicia. Onobrychis. Trigonella. Lens