سکونت گاه های بومی ترکمن بررسی نقش فرهنگ و سرپناههای بومی شهر تاریخی گمیشان

در قرن بیستم اکثر جمعیت جهان در مناطق شهری سکونت پیدا کردند. ما خود را به موجوداتی شهرگرا تبدیل نمودهایم و به جای روستاها و شهرهای کوچک، کلان شهرها جایگاه اصلی سکونت بشر شدهاند به نوعی مسکن معماری را به زندگی پیوند میدهدو زندگیلزوما مستلزم سازماندهی ذهنی و چیدمان فیزیکی جهان به صورت مکان هاست مسکن اقوام بومی ترکمن بعنوان یکی از نمونه هایشاخص در شهر گمیشان میباشد ، سرپناههای اولیه در این شهرسازگاری مناسبی با اقلیم داشته و بیشتر از جنس آلاچیق وچادرو... بودهکه دارای سازه های خاص چوبی میباشند، نقش فرهنگ در شکل دادن به مسکن بومی ترکمن ها و کارکرد مسکن بومی در تعریفساختار اجتماعی آنها بخشی از اهداف این پژوهش است. باتوجه به اینکه ویژگی های فرهنگی، اقلیم و شیوه معیشت اقوام در مناطق مختلف نقش اساسی در ساختار اجتماعی اقتصادی و شکل بخشیدن به مسکن بومی دارد، چهارچوب نظری این پژوهش براساس فرهنگ و سنت می باشد. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و تاریخی- تفسیری است و اطلاعات از طریق مطالعات اسنادی- کتابخانه ای و مطالعاتمیدانی جمع آوری شده و مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفته است و باتوجه به نتایج مبانی ثابت و متغیر طراحی که متناسب باامکانات و شرایط خاص دوران بوده شناسایی شده است.

کلیدواژه ها:

سرپناه ، فرهنگ ، آلاچیق ، مسکن بومی ، اقلیم بومی محلی ، ترکمن