مصادیق معماری پایدار در خانه های ایرانی

پرداختن به معماری پایدار و اسباب شکل گیری چنین رویکردی در طراحی معماری، لازمه شناخت عمیق تری از اهداف وتوصیه های پایداری می باشد معماری پایدار امری فراگیر بوده است که دغدغه اصلی آن مربوط به مسئله محیط زیست است و از تمامی گرایش هایی که به مسئله تقلیل از مصالح و انرژی توجه کرده اند بهره می گیرد. معماری پایدار بر اساس استفاده از مصالح بومی و اقلیمی که هدف آن طراحی ساختمان های پایدار، کاهش آسیب آن بر روی محیط و منابع انرژی و طبیعتاست. تامل بیشتر در اصول معماری سنتی حاکی از آن است که مفهوم پایداری در عرفهای قدیمی و کهن بشر ری شه داشتهاست. از سویی حل مشکلات محیطی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی، و پیوستگی شدید این موضوعات،ما را به سوی معماری سنتی و رویکرد پایداری در مقایسه و سنجش با یکدیگر قرار می دهد تا آموزه های آن برای طراحی معماری امروز، استخراجگردد.از طرفی هم شواهد تاریخی معماری و شهرسازی گویای این است که در گذشته معماری و شهرسازی در توازن با محیطزیست شکل گرفته، معماری سنتی با گرایش یه سمت پایداری بوم شناختی و اجتماعی، با احترام و توجه به منابع طبیعی و حفظ آن برای آیندگان شکل گرفته است. امروزه تخریب بی حد و مرز محیط زیست که معلول نگاه بیمارگونه انسان بهطبیعت درسده های اخیر به طبیعت است، زندگی نوع بشر را تهدید می کند.قطع ناگهانی فرایند خلاقانه معماری گذشته و در نتیجه راه حل های سریع تر و آسان تر فراهم شده توسط معماران مدرن ما را وادار ساخت تا تمامی روش های سازگار با محیط زیست را فراموش کنیم. در این مقاله از روش توصیفی- تحلیلی خانه های تاریخی ایران از این باب مورد مطالعه قرارگرفته است تا به معماری گذشته این مرز و بوم با دیده باز نگریسته و از آن درس گرفته و پس زمینه های فکری آن را در معماری و فن ساختمان امروز به کار ببریم.

کلیدواژه ها:

معماری ، خانه ، معماری پایدار ، ایرانی