مفاهیم اساطیری در شهرهای پیش از اسلام (شهرهای ساسانی)

اسطوره هاآیین هایی هستند که تصویرهایی را از ورای هزاره ها منعکس می کنند. تا قبل از اسلام در ایران دین زردشتی با مذامین اساطیری و با اندیشه های طبیعت گرا و مبتنی بر اخلاق عملی تمامی نقش های لازماجتماعی را مشخص می کرد.در این دوره بدیهی است که سنت های قدیمی تقسیم جامعه به رسته های،که حتی در اوستا هم ازآن سخن میگوید،در سازمان اجتماعی ایران ساسانیدخیل بوده است.منابع موجود باتفاوتهایی می نویسند که عهد اردشیر اول تقسیم به چهار طبقه یا طبق کتاب مقدس زردشتیان مقرر گشت. این چهار رسته عبارتند از:کاهنان و روحانیون،رسته سپاهیان،نویسندگان (کارمندان)و آخر از همه روستاییان وپیشه وران وبازرگانان که یک جامعه طبقه خراجگزار را تشکیل می دادند. این طبقه بندی لازم داشت تا به واسطه محدوده های مشخص تعریف و تعیین شود لذا شهر های باستانی ایران به طور کلی از دو قسمت تشکیل میشده اند که یک بخش شامل جایگاه اقامت فرمانروایان و موبدان و شاه بود که در درون خود حدود مکانی مشخصی داشتند. ودیگری شامل جایگاه زندگی افراد عادی و بازارها و پیشه ها بوده که گرداگرد بخش اول استقرار می یافت.

کلیدواژه ها:

نقش اسطوره ، نقش آتش ، سازمان اجتماعی ، نقش شاه ، نقش مردمان ، شکل شهر