ایجادفضای طراحی شناوربرمبنای حداقل مقاومت موجسازی

مراحل مقدماتی طراحی مهندسی معمولاً فرایندی دینامیکی است. به طوری که ویژگی های اصلی طرح، به دلیل نیازها یا خواستههای معمولاً متضاد دائماً در حال تغییر است. بسته به پارامترهای طراحی در نظر گرفته شده، این مراحل می توان بسیار طولانی و پر هزینه باشد. از طرفی ابزارهای مورد استفاده در طراحی، بیشتر متمرکز بر آنالیز طرحها است و امکان جستجو در فضای طراحی فراهم نمی شود. مهمترین بخش طراحی یک شناور، مدلسازی هندسی بدنه ی آن است؛ به طوری که معیارهای متضادی چون حجم جابجایی، مقاومت کمینه، مانور پذیری بیشینه و غیره، برآورده شود. این معیارها با توجه به خواسته های کارفرما، نوع و شرایط کارکرد شناور اولویت بندی می شود. تغییر در هر یک از این شرایط می تواند یک طرح را از حالت بهینه دور کند. بنابراین برای کاهش هزینه و افزایش انعطاف پذیری در فرایند طراحی شناورها، نیاز به ایجاد یک فضای طراحی، پارامترهای طراحی، مبنای طراحی و روشی به منظور جستجو در فضای طراحی است. برای ایجاد فضای طراحی یک شناور نمونه، ۲۸ پارامتر به عنوان پارامترهای طراحی تعریف شده است. بطوریکه با انتخاب مقادیر برای هر یک از این پارامترها، یک هندسه شناور به سرعت و با کمتری هزینه محاسباتی ایجاد می شود. مبنای طراحی به حداقل رساندن مقاومت موج سازی شناور در یک حجم جابجایی ثابت انتخاب شده است. روشی که مقاومت موج سازی بر اساس آن محاسبه شده است، روش تحلیلی انتگرالی میشل است. از الگوریتم ژنتیک برای جستجو در فضای طراحی استفاده می شود؛ و در نهایت طرح برگزیده ارائه می شود.

کلیدواژه ها:

فضای طراحی ، مدلسازی هندسی ، الگوریتم ژنتیک ، مقاومت موج سازی ، روش انتگرالی میشل