واکاوی مؤلفه های مؤثر بر اجتماع پذیری معلولین حرکتی در فضاهای عمومی نمونه موردی: بیمارستان میلاد تهران

معلولیت پدیده ای زیستی و اجتماعی است، که تمامی جوامع با آن مواجه هستند. همچنین روز به روز بر شمار جمعیت میانسال و کهنسال که گروه کم توان حرکتی را تشکیل می دهند افزوده شده و می شود. لذا ساماندهی و مناسب سازی فضاهایی که این افراد بیشترین استفاده از آن را دارند بسیار حائز اهمیت می باشد. فضاهای عمومی در بیمارستان ها با توجه به نیازهای معلولین و کم توان های حرکتی در جهت افزایش تعاملات اجتماعی، یکی از ضروریات هر جامعه می باشد. این پژوهش سعی دارد تا با استفاده از مطالعات کتابخانهای و مشاهدات میدانی به بازشناسی مؤلفه های مؤثر بر اجتماع پذیری معلولین حرکتی بپردازد؛ و از طریق مطالعه تطبیقی هر یک از مؤلفه ها را باز خوانی کند. برای نیل به این هدف بیمارستان میلاد در شهرستان تهران انتخاب و مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاکی از آن است که عناصر کالبدی، فعالیت ها و معانی، از جمله مؤلفه هایی مهمی هستند که برای افزایش تعاملات اجتماعی معلولین حرکتی در فضاهای عمومی باید مورد توجه قرار گیرند. استراتژی های پیشنهادی کاربردی بوده و می تواند راهبردی برای آگاهی طراحان نسبت به چگونگی تأثیر فضاهای بیمارستانی بر افزایش تعاملات اجتماعی معلولین حرکتی را فراهم آورد

کلیدواژه ها:

تعاملات اجتماعی ، فضاهای عمومی ، اجتماع پذیری ، معلولین ، بیمارستان میلاد