تغذیه و تعیین جنسیت جنین؟

سال انتشار: 1395
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 7,213

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

NSSC01_044

تاریخ نمایه سازی: 12 تیر 1395

چکیده مقاله:

مقدمه: از زمان های گذشته اکثر خانواده ها به دنبال راهی برای انتخاب جنسیت فرزند خود بوده اند، امروزه نیز تحقیقات جدید نشان داده اند که رژیم غذایی تا حدی می تواند بر جنسیت جنین موثر باشد، چرا که در کشور های صنعتی که مادران رژیم محدود و کم کالری دارند نرخ تولد پسران کمتر از دیگر کشورهاست. به این ترتیب می توان گفت که احتمالا رژیم درمانی راهی برای تعیین جنسیت فرزندان خواهد بود.روش: در این تحقیق سعی بر آن شده است تا با استفاده از مقالات منتشر شده در پایگاه های اطلاع رسانی PubMed و SID دهه گذشته (2005-2015) به بررسی نقش تغذیه در تعیین جنسیت جنین بپردازیم.یافته ها: تغذیه مادر، در انتخاب جنسیت جنین نقش دارد. تغذیه نمی‏تواند یکی از دو نطفه پسر یا دختر را تقویت کند، بلکه سرعت تحرک یکی از دو جنس را بیشتر یا کمتر می‏کند مهم‏ترین نکته این است که اگر محیط رحم قلیایی باشد، اسپرمY که پسر ساز است، چابک‏تر و پر تحرک تر می‏شود و مدت طولانی تری می تواند زنده بماند،اما اگر محیط و ترشحات رحم اسیدی باشد، اسپرم X دختر ساز فعال‏تر و دارای عمر طولانی‏تر خواهد بود. هر نطفه که سریع‏تر است، زودتر به تخمک می رسد و جنسیت جنین را تعیین می کند. استفاده از غذاهای دارای مقادیر بالا از کلسیم و منیزیم، محیط را اسیدی می کند و زمینه را برای دختر شدن جنین فراهم میکند.بهتر است که بگوییم : آنان که پسر می خواهند، باید غذاهایشان از دو ماه قبل از تاریخ احتمالی بارداری، سرشار از پتاسیم و سدیم باشد و والدینی که خواهان فرزند دختر هستند، از دو ماه قبل از حاملگی، حدالامکان از غذاهای دارای کلسیم و منیزیم بیشتری مصرف کنند. آنچه اهمیت دارد، نسبت این مواد به یک دیگر است و نه مقدارمطلق آنها.نتیجه گیری: وجود مقدار زیادی سدیم و پتاسیم و کم بودن کلسیم و منیزیم، متابولیسم تخمک و به خصوص لایه خارجی آن‏ را به نحوی تغییر می دهد که اسپرماتوزوئیدهای پسر به طرف آن جذب می شوند و به عکس. بنابراین، رژیم غذایی باید به نحوی انتخاب شود تا مقدار املاحی که باعث جلب اسپرماتوزوئید جنسیت مخالف جنین مورد نظر می شود را در خون کاهش دهد.

نویسندگان

مرجان امینایی

دانشجوی کارشناسی گروه علوم تغذیه، دانشکده علوم پزشکی واحد علوم و تحقیقات تهران دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

هستی پاشازده منجمی

دانشجوی کارشناسی گروه علوم تغذیه، دانشکده علوم پزشکی واحد علوم و تحقیقات تهران دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

آناهیتا مهرآور

دانشجوی کارشناسی گروه علوم تغذیه، دانشکده علوم پزشکی واحد علوم و تحقیقات تهران دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران