سطح بندی حوزه های گردشگری روستایی (مطالعه موردی: روستاهای حاشیه زاینده رود، شهرستان سامان)

امروزه توسعه صنعت گردشگری در تمامی سطوح ملی، منطقه ای و بین المللی مورد توجه برنامه ریزان قرار گرفتهاست. اما، نبود رتبه بندی و نگرش علمی و نظام وار در تعیین جایگاه ساختاری و فضایی کانون های جاذبروستایی و توزیع نامتناسب تجهیزات گردشگری آن ها از جمله کمبودهای بنیادی است که در بسیاری از طرح هایتوسعه صنعت گردشگری مشهود می باشد. هدف از انجام این پژوهش منطقه بندی حوزه های روستایی گردشگریحاشیه زاینده رود در استان چهارمحال و بختیاری بر اساس توانایی های طبیعی و فرهنگی این حوزه ها می باشد.روش تحقیق توصیفی- تحلیلی با بهره گیری از روش کتابخانه ای و میدانی در 23 نقطه روستایی در قالب 6 حوزه گردشگری روستایی است. جهت رتبه بندی و تعیین وزن حوزه های گردشگری از آنالیز تاکسونومی عددی واستاندارد سازی و مدل میزان سنج نهادی گاتمن استفاده گردید. یافته های تحقیق نشان داد در بین حوزه هایگردشگری این شهرستان، حوزه گردشگری روستایی چم چنگ با نمره 26/. از درجه قابلیت گردشگری بالایینسبت به سایر حوزه ها و گرمدره با نمره 97/. از کمترین درجه قابلیت گردشگری برخوردار است. همچنین بااستفاده از مدل گاتمن 7 قطب، 5 مرکز و 11 نقطه گردشگری در منطقه شناسایی شد. در پایان نیز پیشنهاداتی درراستای توسعه گردشگری منطقه ارائه گردید.

کلیدواژه ها:

گردشگری روستایی ، منطقه بندی گردشگری ، شهرستان سامان ، تاکسونومی عددی ، مدل گاتمن