معماری سنتی گیلان ، معماری پایدار

معماری و اقلیم پیوند تنگاتنگ و تاثیرات متقابلی بر یکدیگر دارند. به منظور تأمین آسایش و آرامش انسان، ابنیه نه تنها باید با ساکنان خود، بلکه باید با موقعیت و بستر اقلیمی و جغرافیایی خود، ارتباط تنگاتنگ داشته باشد، لذا توجه به اقلیم و بوم در طراحی نقش مهمی را ایفا می کند، به نحویکه طراحی و ساخت و ساز بدون شناخت پس زمینه ها و شرایط تاثیرگذار اقلیمی و طبیعی امکان پذیر نبوده و پروژه را با شکست مواجه می نماید. تجربیات معماری بومی در پهنه جهان وآروین های آن در معماری ایران زمین نیز ، خود گواه تاکیدی بر اندیشه ی فرم زایی ملاحظات اقلیمی در معماری است تا عاملی بر محدودیت آن یا اسارت معمار. معماری بومی با مردم همزاد وبا محیط همساز است. میزان متفاوت وترکیب گوناگون عواملاقلیمی که خود ناشی از تفاوت موقعیت جغرافیای مناطق مختلف است، حوزه های اقلیمی متفاوتی در جهان پدید آورده که هریک ویژگی هایخاصی دارد. با توجه به تنوع اقلیم در خاک پهناور ایران لزوم شناخت مجزا و ارائه راه حل هایی در راستای ارتقای معماری پایدار با رویکرد معماری بومی وهمساز با طبیعت امری ضروری به نظر می رسد. در این مقاله با در نظر گرفتن شهر گیلان به عنوان یکی از شهرهای منطقه معتدل و مرطوب ، اصول و ضوابط معماری بومی سنتی حاکم بر این اقلیم مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است.نوآوری این پژوهش درشناسایی و تبیین اصول و عناصر و کیفیت های فیزیکی معماری ، در راستای ارتقای معماری بومی گیلان ، با رویکرد معماری سبز پایدار می باشد

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، اقلیم ، معماری پایدار ، معماری سبز ، گیلان