اندیشههای معماران ایرانی در بهرهوری از چهار عنصر اصلی طبیعت

در طراحی مجموعههای زیستی و همچنین در توسعه و اصلاح ساختار موجود شهرها، توجه به دیدگاههای زیست محیطی و انرژی، باید از اهم موضوعات قرار گیرد. زیرا وضعیت رو به پایان انرژی، آلودگیهای محیطزیست و تبعات آن به مرحلهای رسیده که بیتوجهی به آن، فاجعههای جبرانناپذیری را که هم اکنون شروع شده تشدید خواهد کرد.کم شدن لایه ازن، آلودگی آبها و زمین، بروز وضعیت گلخانهای کره زمین، و نمونههایی از این قبیل، همه وهمه در اثر مصرف روز افزون انرژی پایانپذیر فسیلی میباشد.در حال حاضر طراحان در جستجوی شیوههای مختلف توسعه پایدار در طراحی شهرها و مجموعههای زیستی هستند؛ یکی از این روشها الهام از تجارب و تکنیکهای خاص معماران سنتی و بومیشهرهای تاریخی، جهت بهرهوری هر چه بیشتر از عناصر و انرژیهای موجود در طبیعت میباشد.از این رو، این مقاله سعی دارد با معرفی روشهای بهرهگیری از چهار عنصر اصلی طبیعت (آب ، نور، باد و خاک) را – در اندیشه های معماران سنتی ایران- که منجر به آفرینش فرآوردههای کالبدی همچون قنات، آب انبار، یخچال، آسیاب آبی و بادی ، بادگیر و هواکش، زیرزمین و شوادان و... را که تامینکننده نیازهای سکونتی افراد یک منطقه می باشد، مورد بررسی قرار دهد