نظری بررویکرد پایداری در معماری سنتی ایران - الگوها وضوابط پایداری معماری سنتی ایران -

واژه پایدار برای توصیف جهانی به کار می رود که در آن انسان و طبیعت بتوانند با در نظر گرفتن نیازهای حال و حقوق نسل های آینده و با حفاظت از محیط زیست و بدون ایجاد آثار مخرب جدی بر آن ادامه حیات دهند. توسعه پایدار به معنی ارائه راهکارهایی در مقابل الگوهای فانی کالبدی، اجتماعی و اقتصادی است که از بروز مسائلی چون افزایش بی رویه جمعیت، فقر، نابودی منابع و محیط زیست، تداخل در اکوسیستم کرهزمین و در نتیجه خسارات ناشی از اثرهای زیانبار نابودی محیط زیست جلوگیری کند. پایداری استفاده موثر و بهینه از منابع شامل طبیعت، انسان و فناوری است، به طور کلی همزمان با برآورده شدن نیازهای امروز بشر، متضمن برآورده شدن نیازهای آیندگان نیز باشد. به همین منظور در اینتحقیق سعی گردیده است تا با معرفی رویکردی از پایداری، نظری نیز بر الگوهای معماری سنتی ایران شود تا تاریخ غنی معماری گذشتمان راهکاری بر معماری امروز ما گردد _ که امروزه شاهد جدایی وصف ناپذیر آن می باشیم _ ودر این میان به اختصار می توان به دو راهکار ساده که در طراحی بومی و سنتی ابنیه گذشته ما رایج بوده است اشاره کرد : 1- پیروی از ضوابط طراحی اقلیمی با توجه به جهت گیری ساختمان، فرم وجوه آن، طراحی معماری فضاها، تهویه طبیعی هوا و ...؛ 2- استفاده از گیاهان سبز کاهش آلودگی هوا، بهبود شرایط محیطی، کاهش آلودگی های صوتی و بصری و تثبیت ساختار خاک ؛ می باشد

کلیدواژه ها:

پایداری ، طراحی بومی و سنتی ، طراحی اقلیمی ، الگوها