معماری پایدار

در معماری معاصر، با توجه به رشد روز افزون ساخت و ساز، توجه به معیارهای زیست اقلیمی و پایداری، اهمیت بسیار پیدا کرده است و در این باب، مقالات و کتب پرشماری به انتشار رسیده است. انسان اکنون از لحاظ صرفه جویی در انرژی، در موقعیتی قرار دارد که هیچ گاه تا بدین حد بحرانی نبوده است. برای اجرای استانداردها و معیارهای صرفه جویی در انرژی، تعیین میزان و کنترل دقیق مصرف انرژی در ساختمان، امری حیاتی است. پدیده ی گرم شدن کره ی زمین و مشکل آلودگی بی رویه ی محیط زیست، از مسایل بزرگ بشر در سراسر دنیا محسوب می شود و در این میان، نقش بخش ساختمان اعم از کاربری های مختلف آن، در بروز این مشکلات و تسریع روند آن، بسیار چشمگیر می باشد. این امر، معماران و دست اندرکاران بخش ساخت و ساز را به چاره اندیشی و یافتن راه حل هایی برای کاهش این مشکلات و گام برداشتن به سوی توسعه ی پایدار، مجبور کرده است. این نوشتار بر آن است تا با روش مطالعات کتابخانه ای، معیارهایی را که برای دستیابی به یک معماری پایدار نیاز است-مانند نحوه ی برخورد آن با مقوله ی طراحی، نوع مصالح و شیوه های دستیابی به آن، حفاظت از انرژی، بازیافت و ...- تبیین نماید و علاوه بر آن، به بررسی ویژگی هایی مانند تاثیر محیط و بستر و همچنین طبیعت، در طراحی پایدار برای رسیدن به هدف که همانا دستیابی به توسعه ی پایدار، حفظ زمین و منابع انرژی آن است، بپردازد. معماری پایدار که در واقع زیرمجموعه طراحی پایداراست، یکی از جریان های مهم معاصر است که عکس العملی منطقی در برابر مسایل و مشکلات عصر صنعت به شمار می رود. در معماری پایدار، ساختمان ها به گونه ای طراحی می گردند، که بخش اعظم انرژی مورد نیاز آن ها، از منابع قابل تجدید و پاک تامین گردد. این ساختمان ها، میزان وابستگی شان به انرژی حاصل از سوخت های فسیلی و منابع غیر قابل تجدید، حداقل می باشد.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، طبیعت ، اقلیم ، انرژی ، بستر