بررسی مفهوم صلح با تکیه بر آسان گیری دینی در مثنوی مولوی و دیوان حافظ

مساله ی صلح و دوستی وآسان گیری در امر دین و مدارا با صاحبان ادیان، یکی از عناصر غیرقابل تفکیکفرهنگ ایرانی اسلامی است که وجود این روحیه در این سرزمین گذشته ای به درازای تاریخ این آب وخاک دارد. بدین ترتیب بارقه های آن در دو اثر گرانقدر ادب پارسی یعنی دیوان حافظ و مثنوی مولویمورد بررسی قرار گرفت. یکی از ارکان اساسی اندیشه عرفان ایرانی، مدارا است که سبب دوری ازتعصب می شود و این خود موجب صلح و آشتی انسان ها و زندگی مسالمت آمیز می گردد. مولوی بر اینباور است که صلح حقیقی ثابت است و شالوده ی جهان بر آن بنا شده است و برای رسیدن به صلح جهانیلازم است که حق جو و حق طلب باشیم و حافظ نیز که آسایش دو گیتی را در مدارا می داند. یافته های اینپژوهش فراوانی ابیاتی که اشاره به مفهوم صلح و مدارا دارند را، در این دو اثر گرانقدر، مشخص می کند.

کلیدواژه ها:

صلح ، آسان گیری در دین ، مثنوی مولوی ، دیوان حافظ