ارزیابی و پهنه بندی ریسک زیست محیطی جاده پاشنه زاگرس با استفاده از GIS (مطالعه موردی: اندیمشک- ایذه)

یکی از فاکتورهای مهم اجرایی در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه، استفاده از روش ارزیابی ریسک زیست محیطی به عنوان یک ابزار مهم مدیریتی در مطالعات محیط زیست و کاهش مخاطرات پروزه های صنعتی و عمرانی و رعایت اهداف توسعه پایدار می باشد. از آنجایی که احداث هر پروزه اثراتی را بر محیط زیست بلافصل خود خواهد گذاشت احداث جاده نیز از این قاعده مستثنی نبوده و علی رغم منافع فراوان، ریسک ها و خطرات بالقوه ای را دارا می باشد که در صورت بالفعل شدن آنها آسیب های بسیاری را بر محیط زیست تحت تدثیر خود متحمل خواهد کرد. این تحقیق نیز با هدف شناسایی و ارزیابی ریسک های احتمالی ناشی از عملیات ساختمانی و بهره برداری محور پاشنه زاگرس، به انجام رسید. روش های مورد استفاده در این پژوهش، فرایند تحلیل سلسله مراتبی AHP، آنتروپی و سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) بوده است. نتایج بدست آمده از تحقیق حاکی از آن است که تصادف با عابرین و سلب اسایش مهمترین ریسک های زیست محیطی و کاهش تنوع زیستی دارای کمترین ریسک در منطقه مورد مطالعه می باشد و همچنین بر اساس اولویت بندی آنتروچی (A3>A2>A1) بازه A3 بیشترین و بازه A1 کمترین رتبه ریسک منطقه راگرفته اند. در نهایت با استفاده از نرم افزار GIS و لایه های رقومی محیطی محدوده های ریسک دار بر روی مسیر جاده مشخص و در نهایت با رویهم گذاری این لایه ها ریسک نهایی بر روی مسیر جاده مکان دار شد.

کلیدواژه ها:

ارزیابی ریسک محیط زیستی ، روش AHP ، آنتروپی ، محور پاشه زاگرس ، سیستم اطلاعات جغرافیایی