رازکنش های شخصیتی شمس الدین تبریزی و محمد مولوی از دیدگاه نظریه روان کاوی اجتماعی

یکی از برجسته ترین شاعران فارسی زبان ایرانی مولانا جلال الدین محمد مولوی است که از نظر کثرت اشعار نیز بزرگترین و بالاترین رتبه را کسب کرده است . زندگی مولانا جلال الدین مولوی دارای فراز و نشیب هایی بوده است و تغییر رویه در زندگی این شاعر بزرگ ادبیات قارسی بیسار متفاوت و شگرف تر از تغییراتی است که در زندگی دیگر شاعران ادبیات فارسی بوجود آمده است. برخورد شمس و مولوی چنان اتفاقی نادر و یگانه است که تا کنون در پرده ابهام مانده است و اگر کتابی دراین باره نوشته شده است نیز استناد کاملی ندارد. از نظر روانشناسی اجتماعی ملاقات یا برخورد شمس و مولوی اتفاقی است که هر دو نفر را در درجه ای از ابعاد نا هشیار زندگی که داشته اند وارد می کند. و بروزو ظهورجنبه هایی دیگر از شخصیت آنها را در پی دارد.اما در این برخورد ، شمس انتخاب گر کی شود و اوست که در پی نقاب های تازه و وارد شدن به ابعاد جدید شخصیت خود است ، اما در این بین انقلاب روحی مولوی نیز اتفاق می افتد و این تغییر و برای مولانا شگرف تر جلو پیدا می کند . مقاله به جلوه های مختلف این دو شخصیت و تغییر و تحولات شخصیتی آنها از دیدگاه روانشناسی اجتماعی کارن هورنای می پردازد.

کلیدواژه ها:

شمس تبریزی ، شعر ، روانشناسی ، روانکاوی اجتماعی ، مولوی