اثربخشی درمان معنوی اخلاق محور (بخشایشگری) بر افزایش سازگاری زناشویی زوج های دارای فرزند با آسیب شنوایی

زندگی بدون تعارض، در سایه ی توجه به مسائل معنوی و پرورش اعتقادات مذهبی است. هدف این پژوهش، تعیین اثربخشی درمان معنوی اخلاق محور (بخشایشگری) برافزایش سازگاری زناشویی زوج های دارای فرزند با آسیب شنوایی شهرستان شاهرود بود. طرح این پژوهش از نوع شبه تجربی با پیش آزمون، پس ازمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش، زوج های دارای فرزند با اسیب شنوایی مراجعه کننده به مراکز بهداشتی- درمانی شهرستان شاهرود بودند. از میان این زوج هاف 60 زوج به روش در دسترس انتخاب و سپس به صورت تصادفی در گروه های ازمایش و گواه تقسیم بندی شدند. ابزاری که در این پژوهش مورد استفاده قرار گرفت، پرسشنامه سازگاری زناشویی اسپانیر (1976) بود. درمان معنوی اخلاق محور (بخشایشگری) در طی 10 جلسه 2 ساعته که هفته ای یک مرتبه بود بر روی آزمودنی های گروه آزمایش اجرا گردید. بلافاصله پس از اتمام جلسات درمان، به طور مجدد پرسشنامه اهی سازگاری زناشویی بر روی گروه های ازمایش و گواه اجرا شد. ازمون پیگری نیز 8 هفته بعداز پس آزمون بر روی دو گروه اجرا گردید. به منظور تحلیل داده های حاصل از پرسشنامه ها، از تحلیل کوواریانس و تحلیل اندازه گیری مکرر استفاده شد. نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس نشان داد که اثرات درمان معنوی اخلاق محور (بخشایشگری) بر افزایش سازاری زناشویی ازمودنی های گروه آزمایش در م قابل آزمودنی های گروه گواه معنادار بوده است (P>0/003). اما تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر نشان داد که تفاوت بین نتایج پس آزمون و پیگیری معنادار نبوده است (P>0/07). این بدان معناسیت که اثربخشی این درمان بر افزایش سازگاری زناشویی بعد از 1 ماه نیز پایدار و ثابت مانده است. با توجه به نتایج این پژوهش، پیشنهاد می گردد که مشاوران مراکز بهداشتی- درمانی از روش درمان معنوی اخلاق محور (بخشایشگری) به منظور افزایش سازگاری زناشویی زوج های دارای فرزند با آسیب شنوایی استفاده نمایند.

کلیدواژه ها:

درمان معنوی اخلاق محور ، بخشایشگری ، سازگار زناشویی ، زوج های دارای فرزند با اسیب شنوایی