اثربخشی درمان معنوی اخلاق محور (بخشایشگری) بر افزایش سازگاری زناشویی زوج های دارای فرزند با آسیب شنوایی
سال انتشار: 1393
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 1,195
فایل این مقاله در 11 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
PESCHS01_108
تاریخ نمایه سازی: 16 خرداد 1394
چکیده مقاله:
زندگی بدون تعارض، در سایه ی توجه به مسائل معنوی و پرورش اعتقادات مذهبی است. هدف این پژوهش، تعیین اثربخشی درمان معنوی اخلاق محور (بخشایشگری) برافزایش سازگاری زناشویی زوج های دارای فرزند با آسیب شنوایی شهرستان شاهرود بود. طرح این پژوهش از نوع شبه تجربی با پیش آزمون، پس ازمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش، زوج های دارای فرزند با اسیب شنوایی مراجعه کننده به مراکز بهداشتی- درمانی شهرستان شاهرود بودند. از میان این زوج هاف 60 زوج به روش در دسترس انتخاب و سپس به صورت تصادفی در گروه های ازمایش و گواه تقسیم بندی شدند. ابزاری که در این پژوهش مورد استفاده قرار گرفت، پرسشنامه سازگاری زناشویی اسپانیر (1976) بود. درمان معنوی اخلاق محور (بخشایشگری) در طی 10 جلسه 2 ساعته که هفته ای یک مرتبه بود بر روی آزمودنی های گروه آزمایش اجرا گردید. بلافاصله پس از اتمام جلسات درمان، به طور مجدد پرسشنامه اهی سازگاری زناشویی بر روی گروه های ازمایش و گواه اجرا شد. ازمون پیگری نیز 8 هفته بعداز پس آزمون بر روی دو گروه اجرا گردید. به منظور تحلیل داده های حاصل از پرسشنامه ها، از تحلیل کوواریانس و تحلیل اندازه گیری مکرر استفاده شد. نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس نشان داد که اثرات درمان معنوی اخلاق محور (بخشایشگری) بر افزایش سازاری زناشویی ازمودنی های گروه آزمایش در م قابل آزمودنی های گروه گواه معنادار بوده است (P>0/003). اما تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر نشان داد که تفاوت بین نتایج پس آزمون و پیگیری معنادار نبوده است (P>0/07). این بدان معناسیت که اثربخشی این درمان بر افزایش سازگاری زناشویی بعد از 1 ماه نیز پایدار و ثابت مانده است. با توجه به نتایج این پژوهش، پیشنهاد می گردد که مشاوران مراکز بهداشتی- درمانی از روش درمان معنوی اخلاق محور (بخشایشگری) به منظور افزایش سازگاری زناشویی زوج های دارای فرزند با آسیب شنوایی استفاده نمایند.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
غلامعلی افروز
استاد ممتاز روانشناسی دانشگاه تهران
حسین نقی زاده
مدرس روانشناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد بابل
فهیمه آخوندی
دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شاهرود
امین نعیمی
دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شاهرود
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :