یادگیری پویپا در بستر دانشگاه: بازانگاری برای یادگیری

در عصر پست مدرنیسم، انسان در طول زندگی خود مدام در حال یادگیری است. از این رو، رویکردی با عنوان یادگیری پوی پا (پوینده و پاینده) شناخته شده و پویندگی و پایندگی دو اصل اساسی این رویکرد است. هدف از این پژوهش، بررسی ویژگی های دانشگاه ها با رویکرد یادگیری پوی پا است. روش تحقیق از نوع کتابخانه ای، بررسی منابع اینترنتی، مرور مطالعات قبلی است که برای رسیدن به مضامین و مقوله های اصلی از تحلیل محتوای کیفی به روش استنتاجی استفاده شده است. با توجه به نتایج این پژوهش، دانشگاه ها با سیستم کنونی خود قادر به بسط و گسترش یادگیری پوی پا نیستند و نیازمند بازانگاری در ابعاد مختلف سازمان های آموزشی هستیم. سازمان های آموزشی جدید با ویژگی هایی همچون هوشمندی، مدیریت دانش، شبکه سازی، هم افزایی، ارتباط پویا و غیر خطی، تنوع و انعطاف پذیری، کارکردها و مولفه های چندگانه ، آزادی و استقلال، ظرفیت های یادگیری (خودسامانی و یکپارچگی) می توانند در جهت حرکت ایجاد زمینه لازم برای یادگیری پوی پا گام بردارد. در نهایت می توان گفت دانشگاه با رویکرد یادگیری پوی پا، متضمن ارتقای تمایل به یادگیری و همچنین توانش در امر یادگیری است. این نوع از یادگیری به ارایه فرصت ها، خدمات و تحقیقات برای توسعه شخصی و حرفه ای افراد در گستره زندگی آن ها می پردازد.

کلیدواژه ها:

یادگیری پوی پا ، دانشگاه