مطالعه جایگاه مالکیت زمانی در حقوق ایران

در اقتصاد امروزی، معطل ماندن اموال و دارایی ها، از دیدگاه منطق، عقل و حقوق، امری برخلاف قواعد حقوقی و عقلانیت است، چراکه نه تنها موجب ضرر مادی مالک بوده، بلکه سایر افراد نیازمند متقاضی برخورداری از مالکیت را نیز از این امتیاز محروم می نماید، از سوی دیگر ممکن است توانایی مالی هر یک از افراد به تنهایی این امکان را به آنان اعطاء نکند تا به نحو انحصار، اطلاق و بدون مشارکت، مالک اموالی شوند. به همین منظور حقوقدانان کشورهای صنعتی و تجارت پیشه، تأسیس نو حقوقی را ارائه و به دنیا معرفی نموده اند تا به موجب آن بتوان از رکود سرمایه و تخریب اموال و دارایی ها جلوگیری نمود و از طرف دیگر افراد کم بضاعت را از اندک حقوق مالی بهره مند نمود و هم از رکود سرمایه ها کاست. بر این اساس پژوهش حاضر با عنوان مطالعه جایگاه مالکیت زمانی در حقوق ایران به بررسی مالکیت زمانی و جایگاه آن در حقوق ایران می پردازد. روش انجامپژوهش توصیفی تحلیلی می باشد. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که: مالکیت زمانی باعث جلوگیری از حبس و رکود - سرمایه، فراهم کردن امکان سرمایه گذاری اندک، تضمین زمان مطلوب برای استفاده خریدار، استفاده از حداکثر ظرفیت در هتل ها و آپارتمان ها، جلوگیری از هزینه های اضافی، ارزش افزوده برای خریدار و غیره می شود.

کلیدواژه ها:

مالکیت ، مالکیت زمانی ، حقوق ایران ، افراز زمانی