مقایسه سه شیوه تمرین تناوبی شدید HIIT ، تداومی متوسط MCT و ترکیبی MCT + HIIT برآمادگی جسمانی و ترکیب بدنی دختران چاق غیر ورزشکار

مقدمه: چاقی و اضافه وزن به همراه اختلالات متابولیکی مرتبط با آنها یکی ار نگرانی های بسیار مهم در جهان امروز است. اضافه وزن با انواع خطرهای مرتبط با سلامتی شامل بیماری های قلبی-عروقی، فشارخون و دیابت همراه می باشد. هدف تحقیق حاضر مقایسه سه شیوه تمرین تناوبی شدید HIIT ، تداومی متوسطMCT و ترکیبی MCT + HIIT بر آمادگی جسمانی و ترکیب بدنی دانشجویان دختر غیر ورزشکار دارای اضافه وزن دانشگاه هرمزگان می باشد.مواد و روش ها: جامعه ی آماری این پژوهش تجربی را دانشجویان دختر غیرورزشکار ساکن خوابگاه دانشگاه هرمزگان تشکیل می دهند. به همین منظور 32 نفر از دختران غیر ورزشکار به صورت داوطلبانه در تحقیق حاضر شرکت کردند که به طور تصادفی به چهار گروه n=8 تقسیم شدند. تمرینات گروه HIIT شامل 6 وهله 1 دقیقه ای تمرین با حداکثر توان و 1 دقیقه استراحت فعال بعد از هر وهله، گروه MCT شامل دو وهله 20 دقیقه ای دویدن با 65 تا 80 درصد حداکثر توان و 2 دقیقه استراحت فعال بعد از هر وهله و گروه تمرینات ترکیبی شامل یک وهله 20 دقیقه ای دویدن تداومی به همراه تمرینات مقاومتی با وزنه بود. گروه کنترل فقط فعالیت های روزمره خود را داشتند. برنامه تمرینات به صورتسه بار در هفته به مدت 4 هفته انجام شد. ترکیب بدنی، قدرت عضلانی، استقامت عضلانی، توان هوازی و توان بی هوازی در 4 گروه قبل و بعد از اجرای پروتکل تمرینی اندازه گیری شد. در نهایت داده های آماری جمع آوری شده، به کمک نرم افزار spss تجزیه و تحلیل شدند. تغییرات بین گروه ها و گروه ها در مقایسه با زمان شروع پروتکل تمرینی، با استفاده از اندازه گیری های مجدد وزن، درصد چربی، دور کمر، دور لگن و فاکتورهای آمادگی جسمانی بررسی شده است. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که وزن BMI و درصد چربی در هر سه گروه تمرینی کاهش معنی دار و در گروه کنترل افزایش معنی داری داشت p<0/05. استقامت عضلانی و توان هوازی در گروه های HIIT و MCT افزایش معنی داری داشت اما در گروه ترکیبی و کنترل تغییر معنی داری نداشت. توان بی هوازی نیز تنها در گروه های HIIT و ترکیبی افزایش معنی دار یافت؛ و قدرت عضلانی فقط در گروه ترکیبی افزایش معنی دار داشت. همچنین وزن BMI و درصد چربی در هر سه گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری داشتند که این کاهش به طور معنی داری در گروه MCT بیشتر و سپس در گروه HIIT و به میزان کمتری در گروه ترکیبی بود. استقامت عضلانی و توان هوازی در گروه های HIIT و MCT نسبت به گروه کنترل افزایش معنی دار و قدرت عضلانی در گروه ترکیبی نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری داشتند p<0/05 در سایر متغیر هیچ تفاوتی بین گروه ها مشاهده نشد. نتیجه گیری: تمامی پژوهشگران به دنبال بهترین نوع شدت و مدت فعالیت ورزشی ای هستند که کمترین میزان تحریک پاسخ التهابی را به دنبال داشته باشد. با توجه به نتایج پژوهش حاضر به نظر می رسد که تمرینات تداومی متوسط تاثیر بیشتری نسبت به دو نوع تمرین دیگر در کاهش وزن دارد؛ هرچند که هر سه نوع تمرین باعث کاهش وزن دختران چاق در سه گروه تمرینی شده است. همچنین در مقایسه اثرات سهنوع تمرین مختلف، تمرین تناوبی شدید بیشترین فواید تمرینی را باعث می شود و با توجه به کوتاه بودن زمان اجرای آن پیشنهاد می شود. در نهایت می توان گفت، اجرای HIIT از نظر تاثیر زمانی یک عامل کارآمد در کاهش درصد چربی بدن و افزایش آمادگی هوازی است که با تغییرات اندکی در مقادیر پروتیین های التهابی مرحله حاد همراه است.

کلیدواژه ها:

تمرین تناوبی شدید ، تمرین تداومی متوسط ، اضافه وزن ، دختران غیرورزشکار