ترمیم آسیب های ناشی از شکست با پوشش های پلیمری خود ترمیم شونده

پلیمرها و کامپوزیت های زمینه پلیمری تحت عوامل محیطی مختلف (مانند اکسیژن، نور و یا افزایش دما) در اثر ایجاد میکروترک ها و پیشرفت آن ها در ساختار، دچار افت خواص مکانیکی و حتی انهدام می گردند. شرایط خاص محیطی در فضا (مانند تشعشعات، نوسانات شدید دمایی و حضور میکروذرات معلق) می تواند تخریب این کامپوزیت ها را به طور فزاینده ای تسریع یا تشدید نماید. ضمن آن که باید توجه داشت در اکتشافات فضایی همواره اولویت با مواد و سازه های سبک وزن است، لذا استفاده از پلیمرهای با دانسیته پایین و یا کامپوزیت های زمینه پلیمری مورد توجه قرار گرفته است. پوشش های پلیمری خودترمیم شونده، از جمله این کامپوزیت ها هستند که با افزایش عمر کاری تجهیزات، امکان مأموریت های فضایی بلند مدت را به وجود می آورند. سیستم موادی که بتواند تنها در معرض حمله عامل تخریبی، عوامل ترمیم کننده آزاد کند، به صورتی که انسجام فیزیکی و استحکام مکانیکی خود را پس از تخریب بازیابد و در عین حال آن را از فروشست و تبادل یونی حفاظت نماید خود ترمیم شوندگی نامیده می شود. مواد خودترمیم شونده مستقل، ترمیم آسیب های ناشی از شکست یا خستگی را شامل می شود. در صنایع مختلف مانند پزشکی و هوافضا، تشکیل میکروترک ها معضلی است که اگر شناسایی نشود، می تواند منجر به تخریب ناگهانی قطعه شود. استفاده از مواد خودترمیم شونده، ایمنی محصول و عمر کاری قطعه را افزایش می دهد

کلیدواژه ها:

نانوکامپوزیت ، پلیمرهای خود ترمیمی ، ترمیم شوندگی ، شکست و خستگی