مولفه های مکتب وقوع و واسوخت در شعر وحشی بافقی از دیذ جامعه شناسی

مکتب وقوع شیوه ای از شعر فارسی است که تعدادی از شاعران سده های دهم و یازدهم هجری به این شیوه شعر سروده اند. از این میان ادبا و مورخان از بابا فغانی شیرازی و وحشی بافقی به عنوان واضع و مبدع سبک وقوع نام برده اند. بابافغانی غزل و شعر فارسی را از خشکی و فسردگی دوره فترت بعد از حافظ بیرون آورد و به آن حیاتی دوباره بخشید پیروان بابافغانی این شیوه را مکتب وقوع نام نهادند. کمال الدین وحشی بافقی ضمن تتبع از شیوه بابافغانی شیرازی چون این مکتب از همان ابتدا دچار ابتذال و تکرار گردید، برای رهایی از این تکرار و ابتذال، شیوه فرعی در مکعب وقوع به نام واسوخت به وجود آورد که بیانگر اتفاقات واقعی بین عاشق و معشوق است. ترکیب بندهای وحشی بافقی بهترین نمونه های مکتب واسوخت در شعر فارسی است. در سخن وحشی جلوه ها و ویژگی های مکتب وقوع و واسوخت بازتاب کامل یافته است از جمله سخن گفتن با بی پروایی از عشق ورزی با معشوق، دنیوی و گذرا بودن عشق، عدم وابستگی بین عاشق و معشوق، عشق مجازی و مذکر، خشم معشوق و مقام پست و نازل معشوق. ویزگی های سبکی مکتب وقوع و واسوخت که عبارت است از زبان ساده و تاحدی عامیانه و دور از تکلف ها و صنایع بدیعی و بیانی نیز از دیگر مشخصه های شعری این شاعر است.

کلیدواژه ها:

وحشی بافقی ، مکتب وقوع ، مکتب واسوخت ، جامعه شناسی