مقایسه عزت نفس و خود پنداره در دانش آموزان معلول جسمی- حرکتی و فاقد معلولیت

خودپنداره و عزت نفس از مفاهیم بسیار ارزشمند در چهارچوب تحقیقاتی آموزش کودکان استثنایی است. درصد چشمگیری از کودکان بر اثر عوامل گوناگون دچار نقیصه هایی از نظر ذهنی و جسمی می گردند که این نقیصه با معلولیت بعلت فقدان راه حل درمانی مناسب در تمام سنین و گاه تا آخر عمر با آنان همراه می باشد. معلولیت و ناتوانی جسمی منشاء مشکلات عاطفی زیادی است و اثرات آن ممکن است در اشکال مختلف روحی و رفتاری نمایان شود. به طور کلی، معلولیت از هر نوع و شکل که باشد اغلب از طریق ایجاد نگرانی، کاهش اعتماد به نفس و اشفتگی روانی باعث ایجاد بحران های روحی و رفتاری می گردد. افراد دچار ناتوانی اکثراً بیکار، از نظر اجتمعی منزوی، فقیر، کمتر تحصیل کرده، دارای برچسب یا داغ اجتماعی و محروم اند و در جوامع مختلف با موانع، تعصبات و جهت گیری های متعدد جسمانی، قانونی، اقتصادی و روانی- اجتماعی مواجه هستند از آن جا که افراد دارای ناتوانی جسمی در مقایسه با افراد عادی تمایل بیشتری به انزوای اجتماعی دارند، مشارکت اجتماعی آنان کمتر است و در مقایسه با اکثر مردم دارای درآمد و تحصیلات و شغل کمتری هستند. هدف اصلی این پژوهش مقایسه عزت نفس و ابعاد خود پنداره در دانش آموزان معلول جسمی- حرکتی و فاقد معلولیت می باشد. برای رسیدن به این هدف از روش تحلیلی، پیمایشی- توصیفی، منابع کتابخانه ای و مصاحبه بهره گیری شده است. نتیجه پژوهش حاضر بیانگر این امر است که عزت نفس، خود پنداره تحصیلی، اجتماعی و ارزشی معلولین جسمی- حرکتی پایین تر از افراد فاقد معلولیت است.

کلیدواژه ها:

کودک ، کودک معلول جسمی- حرکتی ، عزت نفس ، خود پنداره