اثربخشی آموزش گروهی معنادهی به رنج بر بهزیستی روانشناختی و خودکارآمدی دانشجویان

پژوهش حاضر باهدف بررسی و تعیین اثربخشی آموزش گروهی معنادهی به رنج بر بهزیستی روانشناختی و خودکارآمدیدانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی یزد انجام شد. این پژوهش از نوع نیمه تجربی (طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل) است.جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی دانشجویان پسر خوابگاهی دانشگاه آزاد اسلامی واحد یزد (سال تحصیلی 94-93 بود. 93 نفر با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس و از میان دانشجویانی که کمترین نمرات را در پرسشنامه های بهزیستی روانشناختی وخودکارآمدی کسب کرده بودند، به صورت تصادفی انتخاب شدند و در دو گروه 15 نفری (آزمایش و کنترل) جایگزین گردیدند. بر رویگروه آزمایش طی 8 جلسه، مداخله آموزشی «معنادهی به رنج» اجرا شد. در پایان جلسه یکبار دیگر هر دو گروه، پرسشنامه های بهزیستی روانشناختی و خودکارآمدی را تکمیل نمودند. جهت تجزیهوتحلیل دادهها از نرمافزار (SPSS 19) و از روشهای آماریتحلیل کوواریانس استفاده گردید. یافته ها نشان دادند که آموزش گروهی معنادهی به رنج بر بهبود بهزیستی روانشناختی وخودکارآمدی دانشجویان مؤثر نبوده است (P˃0.05) ؛ اما منجر به بهبود برخی از ابعاد بهزیستی روانشناختی (خوشبینی، تسلطمحیطی و خودمختاری) شده است (P˂0.05) . لذا می توان نتیجه گرفت که آموزش گروهی معنادهی به رنج ازلحاظ معناداری آماریمنجر به بهبود خودکارآمدی و بهزیستی روانشناختی نشده است.

کلیدواژه ها:

معنادهی ، رنج ، بهزیستی روانشناختی ، خودکارآمدی