بررسی رابطه بین سبک یادگیری دیداری با انگیزش پیشرفت دانش آموزان دوره ی دوم متوسطه ناحیه یک شهر همدان در سال تحصیلی 93-94

هدف اصلی این پژوهش بررسی رابطه بین سبک یادگیری دیداری با میزان انگیزش پیشرفت دانش آموزان دوره ی دوم متوسطه ناحیه یک شهر همدان در سال تحصیلی 93-94 بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه ناحیه یک شهر همدان می باشد که تعداد آنها 9829 نفر بود. با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای نسبتی و جدول برآورد حجم نمونه کرجسی و مورگان 959 نفر به عنوان نمونه انتخابشدند. ابزار اندازه گیری شامل پرسشنامه های استاندارد انگیزش پیشرفت هرمنس و پرسشنامه سبک یادگیری واک است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص های آمار توصیفی شامل: درصد، فراوانی، میانگین، انحراف معیار، جدول و آزمون آمار استنباطی ضریب همبستگی پیرسون، آزمون کالموگروف – اسمیرونوف و آزمون t تکگروهی استفاده شد. یافته ها نشان داد میزان استفاده دانش آموزان از سبک یادگیری دیداری در حد کم است و بین سبک یادگیری دیداری و میزان انگیزش پیشرفت دانش آموزان رابطه معناداری وجود ندارد

کلیدواژه ها:

سبک یادگیری دیداری ، انگیزش پیشرفت ، دانش آموزان دوره متوسطه