بررسی مولفه های انعطاف پذیری در معماری و نقش آن در طراحی فضاهای درمانی

طراحی مراکز درمانی نسبت به سایر اماکن از اهمیت دوچندانی برخوردار است. با توجه به پیشرفت سریع تکنولوژی و خدمات پزشکی و همزمان با آن گسترش تنوع احتیاجات یک مرکز درمانی لازم است طراحکاملا0 آیندهنگر و در جریان تحولات پزشکی قرار داشته باشد تا بتواند احتیاجات خدمات پزشکی را در هر زمان بررسی نموده و سپس به طراحی آن بپردازد. از دیدگاه اکثریت مردم، محیط های درمانی امروزی، فضاهایی بیروح، خسته کننده وگاها0 وحشت آور بوده، نیازمند دگرگونی و تحولی اساسی میباشند. به طورکلی فرآیند بستری شدن در طول دوره بیماری استرسزا بوده و از تجارب نامطلوب برای بسیاری از افراد محسوب میگردد. به همین علت یکی از دغدغه های اصلی در محیطهای درمانی طراحی فضاها به نحوی است که بیمار در آن احساس راحتی و آرامش کند. با پیشرفت تکنولوژی و فن هرروز تقاضای بیمار تغییر میکند. پس فضای درمانی باید بتواند امکان این انعطاف پذیری را فراهم آورده و جوابگوی پایداری در طول زمان باشد. توجه به این مسیله که آیا میتوان با اعمال فضاهای منعطف در بنا به راهکار مناسبی در طراحی با توجه به نیاز و تغییرات در طی زمان دست پیدا کرد، امری مهم است. شناخت راهبردهای انعطاف پذیری و بررسی امکان استفادهی آنها در طراحی مراکز درمانی از اهداف این پژوهش است.

کلیدواژه ها:

معماری ، بناهای درمانی ، انعطاف پذیری ، تطبیق پذیری ، سازگاری