اثربخشی شناخت رفتار درمانگری سالمندی بر اضطراب و کیفیت زندگی سالمندان مبتلا به بیماری پارکینسون

بیماری، بخصوص بیماری های مزمن در سالمندان شیوه زندگی آنان را تغییر می دهد. بیماری پارکینسون نیز نوعی اختلالتحلیل برنده سیستم عصبی مرکزی در سالمندان است. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی شناخت رفتار درمانگریسالمندی بر اضطراب و کیفیت زندگی سالمندان مبتلا به بیماری پارکینسون انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرحپیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل سالمندان مبتلا به پارکینسون بودند که 30 نفر از بیمارانپارکینسون مرکز تحقیقات مغز و اعصاب و کلینیک تخصصی پارکینسون دکتر شهیدی شهر تهران در سال 1395 با توجه بهملاک های ورود و خروج شرایط حضور در پژوهش را داشتند به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی دردو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. گروه آزمایش تحت درمان شناختی رفتاری سالمندی در 10 جلسه قرار گرفتند وگروه کنترل در لیست انتظار ماندند. جمع آوری داده ها با استفاده از اضطراب بک (1996) و کیفیت زندگی سازمان بهداشتجهانی انجام شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار SPSS20 در دو بخش توصیفی و استنباطی (تحلیل کوواریانس) انجام پذیرفت. نتایج نشان داد که درمان شناختی رفتاری سالمندی اضطرابسالمندان مبتلا به پارکینسون را کاهش داد. همچنین درمان شناختی رفتاری سالمندی باعث افزایش کیفیت زندگیسالمندان مبتلا به بیماری پارکینسون شد. بنابراین مداخله گری های مبتنی بر شناخت رفتار درمانگری بر مولفه های مختلفسلامت سالمندان مبتلا به پارکینسون به ویژه سلامت روانی آنها اثر معناداری داشته است.

کلیدواژه ها:

شناخت رفتار درمانگری سالمندان ، اضطراب ، کیفیت زندگی ، پارکینسون