رابطه بین خود تنظیمی و راهبردهای آن با اضطراب امتحان

این پژوهش از نوع علی مقایسه ای است ، جامعه این پژوهش شامل 12760 نفر دانش آموز دختر و پسر سال دوم دبیرستان از نواحی چهارگانه شیراز بودند در رشته های تحصیلی علوم انسانی ، علوم تجربی و ریاضی در دبیرستان های نواحی مختلف مشغول تحصیل بودند. نمونه آماری این پژوهش 600 نفربودند که این تعداد با استفاده از جدول مورگان به دست آمده است و در هر ناحیه براساسجامعه مورد نظر از هر گرایش به تناسب تعداد ، انتخاب شدند . روش نمونه گیری طبقه ای نسبی است . با استفاده از مقیاس اضطراب امتحان ساراسون( 1980 ) , مقیاس خود تنظیمی بوفارد ( 1995 ) بوده است. در این پژوهش برای به دست آوردن اطلاعات از آمار توصیفی( میانگین، انحراف معیار ، ضریب همبستگی و رگرسیون ) و آمار استنباطی ( تحیلی واریانس دو طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شده است . نتایج این پژوهش نشان میدهد که در سطح معنا داری 0/0001 متغییرهای این پژوهش قادرند با هم متغییر اضطراب امتحان را پیش بینی کنند ، به طور کلی خودتنظیمی قادر به پیش بینی اضطراب امتحان میباشد .

کلیدواژه ها:

اضطراب امتحان ، خودتنظیمی ، راهبردهای خودتنظیمی