تاثیر آموزش گروهی مبتنی بر رویکرد خود تحلیلی یکپارچه نگر بر کیفیت زندگی زنان مراجعه کننده به باشگاههای ورزشی وابته به شهرداری شهر اصفهان

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر رویکرد خود تحلیلی یکپارچه نگر بر کیفیت زندگی زنان مراجعه کننده به باشگاه های ورزشی وابسته به شهرداری شهر اصفهان انجام گرفت. روش پژوهش بین آزمایشی و از طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری پژوهش شامل 200 زن مراجعه کننده به باشگاه های ورزشی وابسته به شهرداری شهر اصفهان در سال 1٬394 بود. به منظور انجام این پژوهش، با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، 2 باشگاه از میان 20 باشگاه انتخاب و در یک فراخوان از افراد داوطلب شرکت در پژوهش ثبت نام به عمل آمد و سپس از میان آن ها 40 نفر با توجه به ملاک های ورود انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند (20 نفر گروه آزمایش، 20 نفر گروه کنترل). ابزار مورد استفاده مقیاس پرسش نامه کیفیت زندگی 36 سؤالی ( 36-SF ) بود. داده های به دست آمده با روش آماری تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان داد که بین کیفیت زندگی گروه آزمایش و کنترل در سطح 0/01 >p تفاوت معنی داری وجود دارد. بنابراین می توان نتیجه گرفت که رویکرد تحلیلی یکپارچه نگر بر بهبود کیفیت زندگی زنان مؤثر است و به عنوان یک روش درمانی می توان از آن استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

آموزش گروهی ، خود تحلیلی یکپارچه نگر ، کیفیت زندگی ، زنان