اثربخشی درمان راه حل محور بر کیفیت زندگی زوجین شهر اصفهان

هدف پژوهش حاضر اثربخشی آموزش درمان راه حل محور بر کیفیت زندگی زوجین شهر اصفهان بود. روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه ی آماری پژوهش را کلیه زوجین مراجعه کننده به مرکز مداخله در بحران و کاهش طلاق بهزیستی شهر اصفهان در سال 1393 تشکیل دادند. ابتدا بصورت نمونه گیری در دسترس تعداد 60 زوج انتخاب شدند و به آنها پرسشنامه کیفیت زندگی زناشویی سازمان جهانی بهداشت(1996) داده شد. از بین افرادی که نمره ی پایین تر از 65 در پرسشنامه کیفیت زندگی زناشویی کسب کرده بودند، به روش تصادفی تعداد 20 زوج انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه 10 زوج در هر گروه قرار گرفتند. سپس برای گروه آزمایش تعداد 7 جلسه ی 90 دقیقه ای درمان راه حل محور اجرا شد و گروه گواه هیچ مداخله ایی دریافت نکرد. بعد از آن مجددا هر دو گروه با ابزار مذکور مورد پس آزمون قرار گرفتند و سپس داده ها جمع آوری و از طریق روش تحلیل کواریانس مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت.. نتایج نشان داد که بین زوجین گروه آزمایش و گواه تفاوت معناداری بین میانگین نمرات پس آزمون کلی کیفیت زندگی وجود داشت. بنابراین می توان گفت درمان راه حل محور بر افزایش کیفیت زندگی تأثیر داشته و می توان از این روش در کاهش میزان تعارضات زناشویی و در نتیجه افزایش کیفیت زندگی زوجین دارای مشکلات ارتباطی و زناشویی استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

آموزش درمان راه حل محور ، کیفیت زندگی ، زوجین