رابطه ی میان نارضایتی بدنی و رضایت از زندگی با سطح سلامت عمومی دانشجویان دانشکده علوم انسانی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج

یکی از مولفه های مهم در موفقیت و پیشرفت تحصیلی دانشجویان سلامت عمومی آن هاست. دانشجویان نیروی انسانی برگزیده و سازندگان فردای کشور هستند و تعیین عوامل موثر بر بهبود سلامت عمومی دانشجویان می تواند از اهمیت بالایی برخوردار باشد. بر همین اساس مطالعه حاضر با هدف تعیین رابطه میان نارضایتی بدنی و رضایت از زندگی در پیش بینی سطح سلامت عمومی دانشجویان انجام شد. این مطالعه از نظر هدف همبستگی-بنیادی می باشد که جامعه ی آماری آن را کلیه دانشجویان دانشکده علوم انسانی دانشگاه آزاد شهرستان کرج به تعداد 586 نفر تشکیل داد. به منظور نمونه گیری از فرمول کوکران بهره گرفته شد و بر این اساس با تعداد 300 دانشجو به عنوان نمونه (به روش نمونه گیری تصادفی-طبقه ای) در این مطالعه شرکت داده شد(150 دانجشو پسر و 150 دانشجو دختر، در چهار رشته تحصیلی حقوق، مدیریت، حسابداری و روانشناسی و همچنین در رنج سنی 19 تا 30 سال). به منظور گردآوری داده ها از پرسشنامه استاندارد (با روایی و پایایی تایید شده) بهره گرفته شد. نتایج آزمون همبستگی نشان داد: 1) میان نارضایتی بدنی و رضایت از زندگی با سطح سلامت عمومی دانشجویان، رابطه معناداری وجود دارد. 2) میان نارضایتی بدنی و رضایت از زندگی دانشجویان نیز رابطه معناداری وجود دارد. 3) سطح سلامت عمومی دانشجویان براساس نارضایتی بدنی و رضایت از رندگی قابل پیش بینی است. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد میان نارضایتی بدنی و رضایت از زندگی در پیش بینی سطح سلامت عمومی بر اساس جنسیت دانشجویان رابطه وجود دارد اما میزان ضرایب رگرسیون بر حسب گروه های سنی و رشته های تحصیلی از تفاوت قابل توجهی برخودار نمی باشد. یافته ها موید آن است که می توان با کنترل و بهبود وضعیت جمسانی (در راستای بهبود سطح نارضایتی بدنی) و بهبود در رضایت ادارک شده از زندگی، سلامت عمومی دانشجویان را ارتقاء بخشید

کلیدواژه ها:

نارضایتی بدنی ، رضایت از زندگی ، سلامت عمومی دانجشویان