بررسی عوامل مرتبط با اجرای مطلوب ارزیابی درونی در گروه های آموزشی دانشگاهی (مروری بر یک دهه تجربه گذشته در ایران)

در دهه های اخیر توجه به بهبود کیفیت در آموزش عالی به طور چشمگیری افزایش یافته است و جهت تحقق این مهم، نقش ارزیابی انکارناپذیر است.بر این اساس نظام های دانشگاهی در کشورهای مختلف در پی آن هستند که با به کارگیری روش های ارزیابی،به طور مستمر به بهبود کیفیت نظام خود بپردازند. در این راستا کشورهایی که دارای تجربه موفق در این زمینه می باشند،از ارزیابی درونی به عنوان رویکردی زیر بنایی جهت بهبود ،تضمین و اعتبارسنجی کیفیت استفاده کرده اند. بنابراین با مطالعه تجربه های بین المللی و بر اساس پژوهش های انجام شده ،درنظام آموزش عالی ایران نیز این فرایند از سال 1379 در گروه های آموزشی دانشگاه های کشور به اجرا در آمده است. اما نکته قابل توجه در این خصوص این است که کارایی ارزیابی درونی وابسته به چگونگی اجرای آن است و به عبارت دیگر آیا اجرای این فرایند در گروه های آموزشی از مطلوبیت و جامعیت لازم برخوردار است؟پیرو این سوال، مقاله حاضر به دنبال آن است تا اجرای ارزیابی درونی در 178 گروه آموزشی که گزارش نهایی آنها مدون شده است را بر اساس عوامل احصا شده از تحلیل گزارش های مذکور که شامل مدت زمان اجرا،میزان مشارکت مدیر و اعضای هیات علمی گروه،عامل و ملاک های ارزیابی مورد استفاده در ارزیابی،جامعه های آماری مورد مطالعه و ارائه پیشنهادها در سطوح چهارگانه نظام آموزش عالی جهت بهبود کیفیت می باشد را مورد بررسی قرار داده و ضمن شناسایی چالش ها و مشکلات موجود،راهکارهایی را برای افزایش مطلوبیت اجرای ارزیابی درونی در گروه های آموزشی ارائه نماید.

کلیدواژه ها:

کیفیت ، ارزیابی درونی ، نظام آموزش عالی