نقد معماری معاصر ایران درعدم پیروی ازالگوی مصرف انرژی های تجدید پذیروپایدار (نمونه موردی برج بین المللی تهران)

بی شک یکی از مولفه مهجورمانده معماری معاصر بحث تامین انرژی پاک درکلیه ساختمان ها ، علی الخصوص مجتمع های مسکونی درحال ساخت ویا اخیرا ساخته شده که مصرف کننده دائمی انرژی هستند ، می باشد . در این پژوهش بارویکرد نقادانه از نوع تفسیری این پرسش مطرح است که چرا دراین بناها به مبحث خودکفایی ساختمان در کاربرد و مصرف انرژی پرداخته نشده ویا ازتکنولوژی روز از آن استفاده نشده است است ؟ این درحالیست که روند رشد شهرنشینی فزاینده ، سیاست تولید مسکن انبوه در قالب مجتمع های مسکونی و مصرف روزافزون انرژی های فسیلی و پیامد آن به لحاظ آلودگی هوا و زیست محیطی و مخرب برانسان و اکوسیستم طبیعی می تواند زیانبار و جبران ناپذیر بوده و بحران ساز باشد . لذا دراین پژوهش برآنیم که با بررسی میدانی و مطالعات کتابخانه ای و مقایسه تحلیلی با رویه تفسیر محتوا و با تاکید براثرات کیفی ،برای نمونه برج بین الملی تهران را ازجنبه عدم توجه به تولید و مصرف انرژی های تجدید پذیر که به لحاظ ارتفاع و سطح این بستر وجود داشته و به آن پرداخته نشده است مورد بحث است . درنتیجه پس از مقایسه موردی نمونه های اجرا شده در جهان به لحاظ اقلیمی و صرفه اقتصادی و امنیت زیست محیطی درجهت توسعه پایدار و مهم تر ، ایجاد بستر فرهنگی اشاعه این رویکرد ازکلان تا خرد مورد تاکید می باشد

کلیدواژه ها:

نقد ، انرژی ، تجدید پذیر ، پایدار