اصلاح الگوی مصرف آب در بخش های کشاورزی وشهری

محدودیت منابع آب شیرین و افزایش تقاضا برای این ماده حیاتی و کالای ارزشمند وکمیاب بدون جایگزین، جایگاه ویژه ای برای آن در گستره های مدیریتی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و حتی سیاسی و امنیتی رقم زده است. در پی اظهار نگرانی از کمبودها و یا افزایش تقاضای تأمین آب بموقع و مناسب و عدم امکان تأمین بیشتر آب به علل مختلف از جمله خشکسالی ها و جریان کم ورودی به سدها و یا افت سفره های آب زیرزمینی، زنگ های خطر کم بود آب و لزوم اعمال صرفه جویی و چاره جویی بحران به صدا درآمد که صرفه جویی به معنای مصرف متعادل آن و نه کاهش مصارف ضروری آن می باشد. در این مقاله که بر اساس روش توصیفی و استفاده از منابع کتابخانه ای تدوین شده ا ست به صرفه جویی درمصرف آب در بخش کشاورزی وبخش شهری پرداخته شده است. بیلان آب کشور نشان می دهد که بالغ بر ٩٢ در صد از کل ٩٣ میلیارد متر مکعب آب مصرفی که در بخش کشاورزی استفاده می شود ۴۶ درصد این مقدار از طریق آب های سطحی و ۵۴ درصد بقیه از طریق بهره برداری از آب های ز یر زمینی صورت می گیرد. که بیش از ٨٠ درصداتلاف منابع آب به دلیل عدم استفاده از تکنولوژی های پیشرفته آبیاری در بخش رخ میدهد. به طور میانگین در سطح جهانی آب شرب و بهداشت ١٠ درصد مصارف آب را تشکیل می دهد، که مقدار مصرف سرانه آب لوله کشی آشامیدنی در شهرهای ایران در حدود ١۴٢ متر مکعب در سال است که از مصرف سرانه برخی کشورهای پر آب بیشتر است. نتایج حاکی از آن است که برنامه ریزی در جهت کاهش وابستگی کشور به آب و بهینه کردن مصرف آب امکان پذیر خواهد بود، در بخش شهری با الگوی مصرف و استفاده از تجهیزات مناسب، روش های تصفیه و استفاده مجدد از آب و در بخش کشاورزی با بالابردن بازدهی آبیاری، استفاده از سیستم های آبیاری نوین میزان وابستگی به آب را می توان کاهش داد.

کلیدواژه ها:

آب ، صرفه جویی ، توزیع بهینه ، تخصیص آب