تأثیر زندگی در ساختمان های بلند مرتبه بر ناهنجاری های کودکان

امروزه نیاز به ساخت و سازهای بلند به دلیل توسعه ی بیش از حد و تراکم زیاد جمعیت تجویزی از سوی نظام معماری و شهرسازی می باشد. اما طبق شواهد موجود آنچه که در جهت شکل دهی این فضاهای عمودی در سطح شهرها نقش بسته به عنوان محیطی برای زندگی در دراز مدت تعبیه نشده و گویای این سخن چنین می باشد که عموماً بلند مرتبه ها با اهداف ایجاد محیطی سازگار با ایدئولوژی روان پندار آدمی شکل نگرفته و تأثیرات منفی را در بلند مدت بر ساکنینش می گذارد و بسیاری از مشکلاتی که انسان در زمینه اضطراب، افسردگی و خستگی روانی دارد در اثر عدم ارتباط با محیط پایه و همساز با منطق طبقاتی می باشد که با بلند مرتبه سازی سکونتگاه های شهری یک نوع دوگانگی را بر جامعه و ساکنانش تحمیل می کند. بر اساس این رویکرد آنچه که ملزم این پژوهش قرار گرفته بحث ناهنجاری های روحی در بنیادی ترین قشر جامعه یعنی کودکان که سرمایه ای می باشند در جهت رشد و اینده سازان جامعه به لحاظ فردای روشن که از هر منظری بایسته مراقب و بر خورد ملزم در شکوفایی عقلانی و جسمانی به جهت جلوگیری از آسیب های محیطی بر آنان وارد آمده باشد. روش تحقیق حاضر توصیفی و از نوع زمینه یابی می باشد. نتایج پژوهش ها در خصوص اختلالات رفتاری ناشی از سکونت در بلند مرتبه ها تحت تأثیر عوامل از جمله وضعیت اقتصادی و اجتماعی محل سکونت، کیفیت محله، پدر و مادر، جنسیت، مرحله ی زندگی، جمعیت داخل ساختمان، و توانایی انتخاب شکل مناسب مسکن می باشد. با اجتناب از عوامل ذکر شدهف نتایج نشان می دهد که ساختمان های بلند مرتبه، در مقایسه با دیگر ساختمان ها از محبوبیت کمتری برخوردارند و برای کودکان مطلوب نیستند. روابط اجتماعی در این ساختمان خصوصی تر و رفتار کمک به همنوع کمتر از دیگر اشکال مسکن، جرم و جنایت و ترس از آن بیشتر می باشد.

کلیدواژه ها:

روانشناسی ، بلند مرتبه ، ادراک محیطی ، اختلالات رفتاری