بررسی علل خودسوزی زنان جوان در یکی از روستاهای خراسان رضوی

خودکشی یکی از معضلات عمده بهداشتی- روانی و اجتماعی دنیای معاصر است که توجه بسیاری از اندیشمندان و متخصصین علوم اجتماعی را به خود معطوف نموده است. خودکشی به عنوان آسیبی زیستی گریبانگیر تمامی جوامع اعم از توسعه یافته و در حال توسعه است که در هر یک منطبق با ویزگی های آن جامعه ظهرو می یابد. این مقاله به بررسی خودکشی با تأکید بر نظریه دورکیم در یکی از روستاهای استان خراسان رضوی می پردازد و سعی دارد با شناخت دقیق فرهنگ حاکم بر منطقه و روابط اجتماعی جاری علل وقوع این رخداد ناهنجار را شناسایی و در نهایت پیشنهاداتی در جهت مقابله با خودکشی به مثابه یک رخداد نابهنجار ارائه نماید. پژوهش حاضر از نوع پژوهش میدانی با استفاده از روش گرند تئوری است. جامعه آماری در این پژوهش تمامی زنان یکی از روستای خراسان رضوی است. شیوه جمع آوری اطلاعات مصاحبه نیمه ساختار یافته می باشد. بر طبق تحلیل های حاصل از مصاحبه های نیمه ساختاری خودکشی در میان زنان متاهل بیشتر و ناشی از ازدواج های اجباری و اختلافات خانوادگی بوده است. بر طبق نظریه دورکیم احساس تنهایی و عدم حمایت خانواده (گسست پیوندهای اجتماعی) اصلی ترین عامل خودسوزی بوده است. همچنین مطابق با نظریه ساترلند مشخص گردید خودکشی در این روستا تقلیدی و اکتسابی بوده است. بر طبق نظریه شاو مبنی بر هراس از ابروی اجتماعی خانواده ها (پدر و مادر قربانی) عمدتاً به دلیل گناه دانستن خودکشی، خودکشی دختر جوان را منکر شده و آن را به اتفاق نسبت می دادند، که بررسی های بیشتر علت مرگ را خودکشی را تأیید می کرد.

کلیدواژه ها:

خودکشی ، آسیب ، گرند تئوری ، مصاحبه نیمه ساختار یافته