اثربخشی امیددرمانی گروهی بر سلامت محیط مردان ناتوان جسمی-حرکتی

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی امید درمانی گروهی بر سلامت روان مردان ناتوان جسمی-حرکتی بود. این پژوهش به روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل اجرا شد. جامعه آماری پژوهش را کلیه مردان ناتوانی جسمی-حرکتی تحت پوشش بهزیستی شهر کامیران در سال 95-1394 تشکیل می دادند که از میان آنها با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، 30 نفر انتخاب شده و به طور تصادفی در گروه آزمایش (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) جایگزین گشتند . شرکت کنندگان گروه آزمایش، امید درمانی را طی 8جلسه دریافت نمودند. برای جمع آوری داده ها از فرم کوتاه پرسش نامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (1991) استفاده شد. داده ها با روش آماری که واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها نشان داد که فرضیه پژوهش مبنی بر اثربخشی امید درمانی گروهی بر سلامت روان مردان ناتوان جسمی-حرکتی مورد تأیید قرار گرفته است و شرکت کنندگان گروه آزمایش نسبت به شرکت کنندگان گروه کنترل، در پس آزمون به طور معناداری، روابط اجتماعی بیشتری داشتند. بنابراین، می توان نتیجه گرفت که امید درمانی در افزایش سلامت روان مردان ناتوان جسمی-حرکتی اصیل معناداری دارد.

کلیدواژه ها:

امید درمانی ، سلامت روان ، مردان ناتوان جسمی-حرکتی