نقش فضای باز در پدیداری معماری بومی پایدار

به دنبال رشد بی رویه جمعیت روی کره خاکی انسان معاصر ناگزیر به استفاده عنان گسیخته از انرژی ها و منابع طبیعی گردید در حالیکه خدمات طبیعت بی وقفه و تا ابد ادامه نخواهد یافت دیری نمی پاید که روند کنونی بشر در تخریب اکوسیستمهای جهانی فاجعه بار گردد برهمین مبنا توجه به توسعه پایدار و به تبع آن طراحی و معماری پایدار از مسائل مهم دنیای معاصر می باشد برای انسان امروز معماری پایدار یا معماری محیط زیستی که به مسائل پیچیده همزیستی طبیعت انسان و مصنوعات حساس می باشد یک گزینه نیست بلکه اجبار است لذا پرداختن به این امر مهم ضرورتی قابل توجه می نماید شایان توجه است که پایداری از ویژگیهای بارز و ارزشمنددر شهرسازی و معماری سنتی ایران بوده است در گذشته شهرها و خانه های ایران در توازن با محیط زیست و هماهنگی با ساختگاه شکل میگرفته و معماری سنتی با گرایش به سمت پایداری بوم شناختی و اجتماعی با احترام و توجه به منابع طبیعی و حفظ آن برای ایندگان شکل گرفته است یکی از عومال اصلیدرایجاد معماری پایدار ایران فضاهای باز و طراحی مناسب و هوشیارانه فضاهای پرو خالی چه در مقیاس تک بنا و چه در مقوله شهرسازی است اساس این معماری با تهی کردن قسمتی از خاک کویر و ایجاد بنا از همان خاک در اطراف فضای بازر شکل گرفته است. لذا پژوهش حاضر برآن است که نقش فضاهای باز را در پایداری معماری پایدار بومی ایران بویژه در مناطق کویری مورد بررسی قراردهد و راهکارهایی را در جهت رفع بحرانهای معاصر ارائه دهد

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، فضای باز ، حیاط ، معماری سنتی ، اقلیم