تاثیر فناوری بر هویت معماری ایران

یکی از دغدغه های حال حاضر معماری معاصر، خوانش هویت ایرانی - اسلامی در خور فرهنگ این سرزمین در فضاهای شهری و معماری بناها است، که به نظر می رسد در قرون اخیر در پی افزایش تعاملات با غرب و کاربرد فناوری های نوین غربی، دستخوش تغییرات ناخوشایندی شده است. از این رو مطالعه حاضر، با توجه به اهمیت موضوع به بررسی تأثیر فناوری بر هویت معماری ایرانی - اسلامی پرداخته است. در انجام این مطالعه از روش مطالعات کتابخانه ای برای جمع آوری داده ها و از روش استدلال منطقی برای ارزیابی و تحلیل اطلاعات استفاده شده است. برای رسیدن به این هدف ابتدا یه واژه شناسی هویت و فناوری پرداخته، سپس به بررسی دسته بندی نظرات مختلف می پردازد. دیدگاه اول مربوط به تجدد گرایان که با دید مثبت و فناوری پرداخته و آن را زمینه ساز توسعه می دانند. دیدگاه دوم متعلق به سنت گرایان است که فناوری نوین را به عنوان جزء جدایی ناپذیر از تفکر سکولار و واجد تبعات منفی آن می دانند. دیدگاه سوم فناوری به چشم ابزار صرف می نگرد و آن را به صورت مجرد فاقد تأثیر مثبت یا منفی می داند. با بررسی دیدگاه های بیان شده می توان به این نتیجه رسید که علم نوین و فناوری های منتج از آن به صورت نسبی و نه مطلق، با توجه به نوع فناوری و شرایط پیرامونی هویت پذیر و هویت بخش باشد. و می توانند به صورت بالقوه قدرت بشر را در هر دو بعد کاربرد خیر و شر افزایش دهند. بنابراین دست به پیشرفت پایدار نیاز است، فناوری در خدمت هویت قدسی قرار داد، هرچند با توجه به گستره وسیع کاربرد فناوری های نوین و اثرات مثبت یا منفی متعاقب آن کار هنرمند و معمار نسبت به دوره های گذشته سخت تر و پیچیده تر شده است.

کلیدواژه ها:

فناوری ، هویت ، معماری ایرانی-اسلامی ، تجددگرا ، سنت گرا