بهره گیری از معماری پایدار در راستای حفظ محیط زیست

امروزه روند رو به تزاید شهرنشینی و افزایش مصرف هموار محیط زیست طبیعی را مورد تهاجم و تخریب قرار داده است. حفاظت از محیط زیست جزء حقوق ملی محسوب شده و از این رو فعالیت های اقتصادی که با آلودگی محیط زیستیا تخریب غیر قابل جبران آن ملازمه پیدا کند، ممنوع است. دهه 07 میلادی را می توان، زمان آگاهی یافتن انسان از بحران های زیست محیطی بوجود آمده در اثر ساخت وتاز بشر بر محیط زیست دانست، که این اطلاعات عکس العمل هاییرا موجب گردید. از طرفی در دهه اخیر آکاهی و توقعات جامعه جهانی در ارتباط با حفظ و سالم سازی محیط زیستافزایش پیدا کرده است. این رشد و آگاهی منجر به اجرای قوانین محدود کننده تری در ارتباط با محیط زیست گردیده است. از سویی فشارهای وارده برای تحقق پیشرفت های مستمر به منظور بقاء در عرضه رقابت، منتهی به دستیابی بهمعیارهای کنترل آلودگی با محدودیت بیشتر در آینده می شود. جامعه جهانی نیازمند مشارکت همگانی برای کاهش آلاینده های محیطی و مصرف انرژی و در نتیجه حفظ و حراست از منابع محیطی و میراث جهانی است. مفهوم توسعهپایدار یک تغییر مهم در فهم رابطه انسان و طبیعت و انسانها با یکدیگر می باشد، اگر چه این واژها در تعریف ساده و مشخص است اما به دلیل گستردگی زیرمجموعه ها کارکردی، این مفهوم بسیار پیچیده و چالش برانگیز می باشد، پایداری فرآیند پیچیده ای است که معماری پایدار یکی از محصولات آن است که در آن تغییر در نگاه به طبیعت و رفتار انسان ازاهمیت ویژهای برخوردار است. با توجه به اهمیت مسئله پایداری، جای خالی آن در طراحی معماری وشهرسازی امروز ایران مشاهده می شود. دستیابی به چنین توسعهای مستلزم تحول مثبت عظیم بنیادی در اقتصاد جهان، بهره وری معقول از منابع طبیعی، نیز تغییر جهت اساسی در نگرش انسان به طبیعت و تجدید نظر جدی در الگوهای تولید و مصرف است..رویکرد پژوهش حاضر رویکردی تحلیلی و توصیفی است که از پیشینه منابع موجود در مطالعات کتابخانه ای و اسناد ی و مطالعه کتب صورت گرفته در سنوات گذشته نگارندگان بهره گرفته است تا پس از بررس کلیاتی در باب معماری پایدار واصول طراحی پایدار جهت حفظ محیط زیست ، به چگونگی ترویج آن در جامعه شهری جهت رسیدن به اهداف مورد نظر پرداخته شود

کلیدواژه ها:

معماری ، معماری پایدار ، آلودگی ، محیط زیست