منظر تاریخی شهر: رویکردی فراگیر به بازآفرینی و حفاظت از میراث بصری

منظر تاریخی شهر، به معنای لایه های پویای گذشته و حال شهری است که حفاظت از میراث شهری را در ورای بعد کالبدی آن باز تعریف می کند و با دربرگیری مولفه های فرهنگی اجتماعی، معنایی ادراکی و زیست محیطی به نگرشی نوین و یکپارچه در حفاظت از چشم انداز های میراثی شهر تاکید می کند. این مقاله در پی آن است که با بررسی روش های کمی و کیفی ارزیابی منظر تاریخی شهر، تحلیل دقیق تری نسبت به ارزیابی های اثرات بصری ارائه دهد و در نهایتراهکار ها و ابزار های حفاظت از منظر تاریخی شهر های ایرانی را معرفی کند. از این رو با مطالعه اسناد بین المللی وبررسی سیر تحول بازآفرینی شهری با هدف حفاظت از منظر تاریخی شهرها و مروری بر روش های کاربردی موجود در این زمینه؛ راهبرد های علمی و عملی ارزیابی اثرات بصری منظر تاریخی شهر تشریح خواهند شد. با توجه به اینکه یکی ازدلایل آشفتگی منظر تاریخی شهر در ایران، عدم ظهور این مفهوم در طرح های ملاک عمل است، استفاده کاربردی از منظر تاریخی شهر و روش های علمی مرتبط با آن در بازتدوین ضوابط شهری امری ضروری است. استفاده از روش های ارزیابی بصری در بازنویسی ضوابط طرح های فرادست و به خصوص طرح تفصیلی می تواند موجب بازنگری علمی برخیعوامل منظر شهری، مانند تراکم و گونه بندی ساختمانی گردد. چنین مطالعه ای می تواند مجموعه ای منسجم از روش های تحلیل منظر کمی و قابل استفاده در بستر بومی را ارائه دهد و کاربست این نتایج در تدوین ضوابط شهری، مانع از دخالت تصمیم های غیر علمی در حفاظت از منظر تاریخی شهر خواهد شد.

کلیدواژه ها:

ارزیابی اثرات بصری ، منظر تاریخی شهر ، حفاظت از میراث بصری ، توسعه های جدید شهری