واشکافت سرمشقهایی از الگووارههای الهام از آفرینش

همانطور که اندیشهوزران پسامدرن پیرامون بسیاری از ایدههای کلاسیک فلسفه بهبحث و فحص میپردازند، گویی هنرمندان امروزین نیز بهسوی استراتژی ذیربط گام برداشتهاند: بازگشت به طبیعتخوانی و بهرهگیری از فرمهایاش همانند آنچه درهنر گذشته با عنوان میمسیس ) Mimesis ( یا محاکات هستی مییافت. در تاریخ رویارویی انسان و زیستگاه، آدمی مقطعی مقهور قدرتاش بوده، هنگامهای با سازش ساز همآهنگی نواخته، و گاهی بهعزم بهرهکشی بدان تاخته است. اما عصر حاضر که موسوم است به پستمدرن، نگرشی نوپدید را بهمنصهی حضور میرساند. بشر دریافته که شایسته نیست طبیعت تنها بهمثابهی منبعی ازبهر انتفاع برنگریسته شود، چراکه تواند نقش اسوهای سرشار از شهود را در راستای اغنای چونی حیات بر عهده گیرد. رویکرد نامبرده در زمینهی رازیگری تدبیری مطلوب در بهرهمندی بهینه از سازه و صرفهجویی مناسب در ساختمایه بهشمار میآید، آنچنانکه تفطن به بحرانهای زیستمحیطی را بهبار نشانیده و به شناسانیدن مضامین آموزندهی مهرازی پایدار منتهی میگردد. بدین اعتبار تحقیق حاضر با کاربست راهبرد کیفی متشکل از احتجاج تأملی و وارسی مصداقی، خواستار آن است تا چهگونگی آشکارگی نمونههای بهرهبردار از قوانین نهفته در ورای مدلهای طبیعی را در نظر و نتیجه بیازماید

کلیدواژه ها:

برهمکنش بشر و زیستگاه ، معماری و خلقت ، ساختارهای طبیعی ، گرتهبرداری ارگانیک ، سانتیاگو کالاتراوا